Brandende Lippen
Team Protest werd afgelopen herfst aan het werk gezet om de zomercollectie van 2012 in het tropische zonnetje te zetten. Al met al geen slechte job.
Tekst: Yannick de JAger
Beeld: Protest / Carlos Pinto & Ray Max
Met eindeloos veel ongerepte eilanden en atollen, goede surf, het meest heldere water wat je je maar voor kunt stellen en een mega jacht als uitvalsbasis liep iedereen warm voor de Protest 2012 fotoshoot in de Maldiven. Na twee relaxte vluchten en een stop in Dubai was ik klaar om aan board te gaan voor een
surfari door de tropische speeltuin. Male, de hoofdstad van de Maldiven, is omringd door water. De hele archipel bestaat uit bijna 1200 koraaleilanden, alles gebeurt hier per boot. Voor surfers, duikers en andere liefhebbers van tropische riffen zijn er twee manieren om van dit paradijs te genieten. Je verblijft in een van de luxe resorts, of je gaat op boottrip. We kozen voor de laatste optie. Vanuit het vliegveld stapten we direct op een bootje dat ons naar ‘the mothership’ bracht. ons thuis voor de komende tien dagen was een schip dat zich het best laat omschrijven als een mini cruiseschip. tien dagen omringd met luxe, rondcruisen van break naar break, een lekker vooruitzicht.
Langzaam druppelde iedereen binnen vanuit de diverse windstreken. Handen werden geschud en kamers ingedeeld. Nadat Sarah als laatste aan boord kwam, was het tijd voor een officieel welkom met een merkwaardig, chemisch jus d’orange-achtig drankje. Het was nog vroeg en hoewel de meeste van ons al meer dan vierentwintig uur op waren, zorgde de aanblik van een cleane line-up in de verte voor de nodige opwinding: er moest gesurft worden. Iedereen ging druk in de weer met wax, zonnebrand en fin keys. Na een uur wachten en boards prepareren zat er echter nog steeds geen schot in de zaak. terwijl we trappelend van ongeduld naar de golven aan de horizon zaten te kijken, was de crew uit Sri Lanka druk in de weer om het anker uit het rif los te krijgen. Dat bleek nogal een opgave, maar na een paar uur waren we dan eindelijk onderweg naar onze eerste sessie.
De eerste breaks die we passeerden waren Sultans, Jailbreaks, Honkey’s en Pasta Point. Pasta is misschien wel de beste performance golf van de Maldiven, maar helaas is deze break alleen te surfen door gasten van het aangrenzende resort. Die exclusieve toegang tot bepaalde spots is behoorlijk frustrerend wanneer je langs een bijna lege line-up vaart met perfect brekende surf, maar goed. We kozen uiteindelijk voor Jailbreaks, een leuke rechtse met lange wanden die dankzij de sterke offshore lekker open bleven staan. De snelle racers bleken ideaal om de jetlag uit onze benen te carven. Na een paar uur in het water begon de horizon te betrekken, donkere wolken dreven op de alsmaar aantrekkende offshore in rap tempo onze kant op. Inmiddels begon een deel van de surfers richting hun boot te peddelen, maar we besloten nog snel wat golven mee te pakken. Met de donkere wolken recht boven ons werd het echter ook voor ons tijd om maar eens terug te gaan. terwijl ik naar de boot begon te peddelen brak de hel los. Intense regen en windvlagen reduceerde het zicht tot niet meer dan een paar meter. De bootjes die je van- en naar de line-up brengen wachten normaal gesproken in de channel, maar tussen de vele reef passes stroomt het als een malle. toen ik eindelijk de boot wist te bereiken was ik eerlijk gezegd dan ook behoorlijk opgelucht. Als je hier in de stroming terecht komt is het nog maar afwachten waar je terecht komt, zeker nu het zicht bijna nul was. Best wel tricky dus. Uiteindelijk wist iedereen veilig de boot te bereiken. Iedereen behalve Spaako dan, die de sessie vanuit het water had gefilmd. Zijn felgekleurde helm die hij doorgaans draagt om bescherming tegen rondvliegende surfboards te bieden, bleek in dit geval een levensreddende boei. terwijl hij langzaam open zee op dreef verloren we hem bijna uit het zicht. Na een paar minuten van ongerustheid popte zijn helm weer te voorschijn en konden we ook hem veilig de boot in hijsen.
Na al die spanning en sensatie was de terugkomst op ‘the mothership’, waar het diner al klaar stond, lekker thuis komen. Na de gebruikelijke sterke verhalen over de sessie en het avontuur van Spaako was het tijd om te pitten. of althans een poging te wagen. Jetlag hield de meeste van ons wakker tot de zon alweer te voorschijn kwam. De volgende morgen bleek de storm overgewaaid en zag de surf er lekker uit. tijd dus voor een ochtendsessie. Met de dinghy voeren we terug naar Jailbreaks, maar eenmaal aangekomen op de spot bleek het een stuk drukker dan de dag ervoor. We gingen er evengoed in, maar besloten al snel twee andere spots te checken: Chickens en Cokes. Cokes is een rechtse die bekend staat als een van de hollere en krachtigere golven van de Maldiven. Chickens is een linkse die beter gaat lopen naar mate de golven hoger worden. tijdens de tocht van een uur lunchten we op het top deck met uitzicht op de verschillende kleine, vaak onbewoonde eilanden. Ik ben nog nooit op een plek geweest die zo voldoet aan het stereotype beeld van een tropisch paradijs. Eenmaal op de plaats van bestemming was de wind een beetje aangetrokken. De sessie op Chickens leverde dan ook een paar goede ramps op om airs te maken. op de valreep pakten we voor het donker nog een sessie mee op Cokes (vernoemd naar de Coca Cola fabriek recht voor de break). Met de afnemende wind scoorden we een paar goede steile wanden.
‘s Avonds bogen we ons over de voorspellingen en bepaalden we ons plan voor de rest van de trip. Afgaand op de forecast zouden we de eerste drie dagen de meeste swell krijgen, hetgeen bevestigd werd door onze gids. Hoewel we naar het zuiden wilden afzakken in de hoop wat onbekendere en krachtigere golven te surfen, overtuigde hij ons dat het niet de moeite zou zijn. De golven zouden te laag zijn. Beter bleven we hier en haalden we het maximale uit de condities. Zo gezegd, zo gedaan. In plaats van een stuk varen en onze jetlag weg slapen, surften we de eerste drie dagen non stop. Daar hing wel een prijskaartje aan. Na drie dagen was iedereen verbrand tot op het bot, zowat blind en mijn lip zag er uit als een uitgebarsten vulkaan. gelukkig zouden we volgens de forecast en onze gids de volgende dag(en) wat rust krijgen. Het zou op dag vier zo goed als flat zijn en voor de rest van de trip klein blijven. Met dat vooruitzicht was het tijd voor bier en poker. De verliezers moesten in het pikkedonker een rondje om de boot zwemmen. Dit was, na het zien van meerdere haaitjes tijdens de afgelopen sessies, stiekem nog best spannend. Uiteindelijk kwam de vermoeidheid dan toch echt opzetten en was het tijd om wat slaap in te halen.
De volgende ochtend werden we gewekt door de bel die driemaal daags het eten aankondigde. Nog gaar en half in coma van de diepe slaap strompelde ik het bovendek op om te zien of er nog wat te surfen viel. Halverwege de trap hoorde ik de eerste ‘yeeeeww’, doorgaans een teken dat iemand een goede golf ziet. terwijl mijn ogen langzaam aan de stralende zon wenden, zag ik wat niemand had verwacht: epic surf! De golven waren twee tot drie keer hoger dan de dag ervoor en zo clean als golven kunnen zijn. De forecast was van 2.4 meter bij 16 seconden veranderd in 1.1 bij 11, de richting was echter zodanig veranderd dat de swell onder een perfecte hoek het rif opknalde. onze gids bleek toch niet zo ‘dialed in’. Eigenlijk hadden we ons plan om naar het zuiden af te zakken gewoon moeten uitvoeren. Daar was het nu helaas te laat voor. Met links en rechts perfect brekende golven en af en toe een goede barrel was er echter geen klacht te horen. tropische perfectie, as good as it gets, yeeeeww!
