Reunited: Weerzien in de Mentawai

01.06.2010 staat getatoeëerd op de enkels van Noordwijkse surfbuddies van het eerste uur. Waarom? Heeft het te maken met de eed die ze 16 jaar geleden in ’t hok, hun toenmalige hangout in Noordwijk, aflegden? Of met de boottrip in de Mentawai die ze vorig jaar maakten? Surf Magazine publiceerde in ‘96 hun verhaal. Ze surften toen, ze surfen nu en in 6 Surf Mag. doen acht boys hun kroniek dunnetjes over.

Tekst: Evelien van den Akker
Beeld: Marc Faase en de boys (tenzij anders vermeld)

Oud & nieuw ’95. Noordwijk locals Marc, Thies, Kester, Thijs, Sandy, Rutger en Guido hangen rond op afgeragde banken in ’t hok in Noordwijk aan Zee. Gijs is op wereldreis. De ruimte was ooit een oude garage van Belvedere, het hotel van Guido’s ouders, maar nu de hangout van acht ‘stinkende’ gasten. Aan ’t plafond hangen oude surfzeilen. De videorecorder, tv en stereo staan er niet werkloos bij. Hawaii Nine-O & Point-break worden stukgedraaid totdat ze de films kunnen dromen. Het ruikt muf – of eigenlijk; het meurt – naar natte wetsuits, bier, zweet en wiet. Maar niemand die zich er druk om maakt. Al vanaf hun 13e is dit de plek waar het allemaal gebeurt. Het ontdekken en verleggen van grenzen: feesten, drank, joints, paddo’s, meisjes en natuurlijk het surfen. Vooral heel veel surfen. Het liefst elke dag, het hele jaar door. Ze kennen elkaar van de KSN Surfclub in Noordwijk of de middelbare school. Wat met windsurfen op zee begon, werd al snel surfen als er even geen wind was. Op de klassieke fish van Kester, die hij uit Frankrijk had meegenomen. Of op een oude Wave Warrior windsurfplank, met het optrekkoord als leash. Later kochten ze surfboardjes in Frankrijk of boards uit Zuid-Afrika die door reizende surfers bij de surfclub verzeild raakten. In Nederland stond het surfen nog in de kinderschoenen. Het handjevol Noordwijkse oldschool surfers zagen ze sporadisch tot nooit. De golven waren voor hen. Thies: ‘Ook als het er niet uit zag, maakten we elkaar gek. Dan lagen we in het water en bleek het inderdaad niets te zijn. Maar dan toch met z’n allen erin blijven.’

Sandy chargt op Hollow Trees.

De jongens zijn op die bewuste oudejaarsavond in ’95 rond de 16/17 jaar. De helft gaat volgend jaar op wereldreis om te surfen, zodra ze hun HAVO of VWO diploma op zak hebben. De andere helft vertrekt een jaar later. Van de meesten is de ambitie vooral veel surfen, reizen en genieten van het leven. Met de nodige biertjes en jointjes peinzen ze over later. – Later, als je een begin dertiger bent. Dan moet je echt ‘je shit together hebben’. Waar zullen we dan wonen? Waarschijnlijk wereldwijd verspreid, met de beste surfspots voor de deur. Kennen we elkaar dan nog? – Ze spreken af om over 15 jaar bij ’t hok elkaar weer te zien. Ongeacht waar iedereen woont. Dit moeten ze vastleggen. Ze vinden een passer en Guido haalt uit het hotel Oost-Indische inkt. Met de passernaald tatoeëren ze zelf een datum in hun enkel. 01.06.2010. De datum van hun reünie. In Surf Magazine verschijnt een paginagrote foto van de jongens. Ze houden hun enkels goed in het zicht van de camera. Nu weet ook de Nederlandse surf scene over het rendez-vous van deze Noordwijker boys.

De datum getatoeëerd op de voet.

01.06.2010. Acht begin dertigers klinken ’s avonds de Bintang biertjes op hun jeugdbelofte. Niet in ‘t hok in Noordwijk, maar op een 20 meter lang luxe omgebouwde vissersboot ‘Debora’. Zeven man personeel, airco, veel en lekker eten, bier en een speedboot. Alles staat tot hun beschikking tijdens deze 12-daagse tour door de Mentawai. Ze hebben flink gespaard voor de reünie die ze 15 jaar eerder radicaal vastlegden. Waar ze toen over boomden is anders verlopen als destijds bedacht. Alleen Rutger woont in het buitenland. In Singapore om precies te zijn. De meesten wonen in en rondom Noordwijk. En daar is het gros absoluut niet rauwig om. Thijs: ‘Sommigen hebben het wel geprobeerd. Guido heeft plannen gehad om naar Indo te gaan. Ikzelf ben gehecht geraakt aan Noordwijk en door al het reizen besef je dat je het nog niet zo slecht hebt in Nederland. Het is een prima uitvalsbasis van waaruit je de wereld kunt verkennen.’

Kester met een lekkere op Thunders.

Daarom lijkt een verre surftrip een beter plan. Ze surfen nog allemaal, al zijn de tijden waar alles om het surfen draait voorbij. Een kwestie van verschoven prioriteiten en verantwoordelijkheden. Een interessante baan, huis, relatie en kids zijn ook belangrijk geworden. In de winters surfen ze nog, maar voor de meesten moeten de condities dan wel goed zijn. De laatste keer dat ze met acht man in het water lagen? Ze kunnen het zich niet meer herinneren. Dus hier staan de mannen. De meesten een paar kilo zwaarder en wat haren lichter, maar nog even stoked bij het zien van de sets die aan de horizon verschijnen. Allemaal hebben ze getrained om weer in vorm te komen. Alleen Sandy moet even inkomen. Twee weken ervoor is hij voor de tweede keer vader geworden en heeft een chronisch slaaptekort in te halen.

Echte vrienden, Sandy en Kester, Hollow Trees. (Joey Melroy)

Marc, Thies, Thijs, Guido, Gijs en Kester hebben voorafgaand aan de boottrip nog 10 dagen geboekt bij het landcamp Coconuts op Masilok, één van de Mentawai – eilanden. Vanuit Padang maken ze de tien uur durende oversteek met de gare ferry naar Siberout, het grootste eiland van de Mentawai. Eenmaal aangekomen, brengt een ‘speedboot’ – een uitgeholde boomstam met twee motoren – ze naar het resort. Dagelijks worden ze met de speedboot naar diverse surfspots gebracht en kunnen de mannen goed insurfen. Dat geldt overigens niet voor Thijs die bijna een slagaderlijke bloeding oploopt door een vlijmscherpe vin in zijn bovenbeen en acht dagen moet toekijken hoe zijn maten surfen. Coconuts blijkt eerder een Spartaanse Losmen in plaats van het verwachte luxe resort. Het eten gaat op rantsoen naarmate de dagen vorderen en het bordje rijst is een beetje karig. Het contrast is groot als ze op 24 mei, na 10 dagen bij de Coconuts, opgepikt worden door de Debora. Rutger en Sandy zijn een dag eerder aan boord gegaan. Rutger direct uit Singapore en Sandy uit Nederland. Marc: ‘Daar zagen we Rutger en Sandy op het dek staan. Dat moment was zo gaaf. We waren weer met z’n achten bij elkaar. Op een superluxe boot.’

Voor allemaal begint de trip nu pas echt. Het is het moment waar ze naar toe hebben geleefd en waar het om gaat. Gelijk varen ze uit naar de eerste spot, op navigatie van hun gids Joey. Met z’n allen liggen ze die dag in het water bij BengBengs. Geen wind, geen crowds, clean en een golfhoogte van zo’n 2 meter. Mooie condities voor een lekkere surfsessie. De gebruikelijke discussies over het bij elkaar indroppen – al dan niet voor de lol – zijn zoals vroeger. ’s Avonds is het bijpraten, in een begin nog een beetje aftastend. Maar lang heeft de groep niet nodig. Gijs: ‘Met de jongens was het al snel weer als vanouds. De gebruikelijke discussies en woorden die er toen waren, waren er nu ook. Discussies om niets die eindeloos doorgaan en uit de hand lopen, soms tot schreeuwens toe. Dat duurt eventjes en dan is het weer over.‘ Niets wat een biertje niet kan verhelpen. Liters gaan er doorheen.

Guido scoort een dikke op Thunders. (Joey Melroy)

Het leven op de boot is volledig ingericht op het surfen en de mannen hoeven zich nergens druk om te maken. Surfen, eten, slapen en dat op repeat. Thijs: ‘We hadden twee koks aan boord. Het eten was helemaal fantastisch. We zijn allemaal zwaarder van boord gestapt als toen we erop gingen. Dat was ook het argument van de crew: De golven kunnen tegenvallen, maar wat niet kan tegenvallen is het eten. Elke dag vingen we zelf de vissen. Er waren houders voor hengels op het achterdek. Daar zijn flinke exemplaren mee gevangen.’

De reis begint met kleine golven en het wordt almaar beter. Het is echt opbouwen naar de climax. Voor Kester ligt deze bij Lances Right / Hollow Trees: ‘Het was de tweede keer dat we daar waren. We zagen een set op ons afkomen van drie meter. Diep, dik en hol. Het rif trok droog. Sandy, Gijs en ik gingen er in. We zijn daar allemaal gebarreld. Op dat moment lig je daar met z’n drieën en ook al hang je lafjes aan de schouder; het geeft zo’n kick.’

Thies committed op Macaronis. (Joey Melroy)

Gijs geniet van fun sized Macaronis.

Het niveau is verschillend maar ze zijn er allemaal over uit dat ieder op zijn eigen manier heeft gevlamd op de mooiste spots en golven ter wereld. Van de stand up barrels bij Lances Right / Hollow Trees waar je volgens Sandy een Volkswagen bus in kunt parkeren tot aan de sessies bij Macaronis waar je vanaf de take off gelijk wordt gebarreld, om daarna de golf relaxed af te surfen. Ieder heeft zo zijn eigen herinneringen aan de meest indrukwekkende sessies. Voor Sandy is het de dag dat ze bij Thunders aankwamen: ‘We voeren ’s nachts naar de spot. Bij het eerste daglicht keken we vanaf de boeg naar fantastische golven. De hoogste van de trip. Vier meter. En verdomd als het niet waar is. Onweer! Bij de spot die Thunders heet! Op de achtergrond hoor ik het nummer ‘Thunderstruck’ van AC/DC. Toen zijn we erin gegaan.’

En de ergste wipeouts? Wipeouts waren er genoeg. Maar niets van substantiële fysieke schade, afgezien het dicht geniete bovenbeen van Thijs. Sandy kreeg volgens Thies de heftigste voor zijn kiezen. En het lijdend voorwerp is het er zelf ook mee eens. Thies: ‘Dat was op Lances Righ / Hollow Trees. Er kwam een redelijke bak aan. Double overhead op het rif. Het rif kon de hoogte niet aan en Sandy redde het niet. Uiteindelijk viel het mee, maar het zag er heel nasty uit.’ Sandy: ‘Ja en even een sneer naar de jongens die op die dag op de boot zaten en foto’s maakten: Lachen als we een wipeout maken, maar er zelf niet ingaan.’ Uiteindelijk hebben de mannen gekregen waar ze op hoopten: Samen surfen in mooie omstandigheden. Guido: ‘7 tot 8 uur per dag surfen. Elke dag weer een andere spot. Helemaal clean, glassy. Je nergens druk om maken. Daar kun je alleen maar van dromen.’

De Mentawai waren een groot succes en voor herhaling vatbaar. Dus komt er weer een nieuwe tattoo? Daar zijn ze nog niet over uit. ‘Niet lullen, maar doen. Wie niet wil, halen we wel over, ’aldus Kester. Dus wie weet. Wel zijn ze het eens dat ze er niet weer 15 jaar over heen laten gaan. Elke vijf jaar willen ze nu een gezamenlijke trip in de agenda’s zetten. En misschien over 10 jaar samen met de kids? Sandy: ‘Nu al wordt hier tijdens BBQ’s hartstochtelijk gesproken over een trip met de pappa’s en de kids. Ik kan in ieder geval niet wachten tot de volgende generatie wordt meegenomen op een avontuurlijke surftrip…..het wordt ze met de paplepel ingegoten.’

D’Bora surf charters Mentawai Island
www.mentawaidaze.com 

Marc 33 jaar, Amsterdam

Toen: ´Mijn ouders woonden in Leiden en ik reisde vaak af naar ’t hok in Noordwijk. Vooral na mijn wereldreis ging ik veel surfen. Geen idee wat ik zou gaan doen qua opleiding en toekomst.’

Nu: ‘Vroeger wilde ik heel goed worden, maar na mijn 20ste gaat het mij vooral om de lol en het genieten van het moment zelf. Ik surf veel in Wijk aan Zee. Na mijn studie fotografie werk ik als freelance fotograaf en geef fotografie les bij Crea, Amsterdam. Ik woon samen met Döske en ben sinds april vader van Iep. Nog altijd is mijn streven lekker veel te surfen, maar ik zal het met het gezin wat meer moeten gaan inplannen.´

Sandy 32 jaar, Noordwijkerhout 

Toen: ‘Ik zat in Noordwijk op school en spijbelde de nodige uren om te surfen. Standaard gingen we elke zomer naar Frankrijk. Alles speelde zich af rond het strand en ’t hok. No strings attached. Vrijheid, blijheid.’

Nu: ‘Het gaat nog altijd om de flow die je krijgt als je op de plank staat. Als het even kan wil ik in de barrel, dat is het ultieme ritje. Langervelderslag en Noordwijk zijn mijn homespots. Ik woon samen met Rianne en heb twee kids Mirre (2,5 jr.) en Pepijn (1 jr.). Na het afronden van mijn studie Industrieel Ontwerp werk ik als R&D ingenieur in de duurzame energie. Mijn vakanties hebben nog altijd strandbestemmingen, al ga ik nu met mijn gezin.’

Kester 33 jaar, Noordwijk

Toen: ‘Mijn ouders woonden op steenworpafstand van zee. We surften vooral in Noordwijk en reden soms naar Scheveningen, Wijk aan Zee of Frankrijk. Met afwasbaantjes bij hotel Edelman spaarden we voor onze reizen na de middelbare school.’

Nu: ‘Vroeger was het surfen echt een lifestyle. Nu zie ik het meer als een sport. Ik heb ook andere dingen aan mijn hoofd die ik leuk vind en mijn leven is druk met ambities als industrieel ontwerper en het opknappen van oude auto’s. Daarnaast hebben mijn vriendin Elke en ik net een huis gekocht. Maar ik wil absoluut investeren in meer vrije tijd en surfen.’

Gijs 34 jaar, Amsterdam

Toen: ‘Windsurfen, daar was ik heel fanatiek in. Ik wilde pro worden. Na de middelbare school heb ik de wereld rondgereisd, maar na twee jaar heb ik die droom opgegeven. Ik ben Industrieel Ontwerpen gaan studeren in Delft. Met reizen was alleen een boardje handiger en vanaf toen ben ik meer gaan surfen.’

Nu: ‘Op surfen raak ik nooit uitgekeken. Weinig is leuker als het spelen met de golven. Ik woon samen met Marjolein in Amsterdam en november vorig jaar werd onze zoon Kai geboren. Het is ingewikkelder als je een kind hebt, maar in principe gaan we nog steeds op vakanties naar een surfbestemming.’

Thijs 35 jaar, Noordwijk

Toen: ‘’Plezier in het leven hebben’ was mijn credo. Ik zat in een metal bandje, maar wanneer er golven waren, probeerde ik er bij te zijn. Ik woonde en zat op school in Leiden en ging vaak naar Noordwijk.’

Nu: ‘Ik was en ben nog altijd een mellow surfer. Surfen is meer een reisdoel geworden en ik probeer te surfen wanneer het kan. Ik werk als architect in Amsterdam. Het is nu wel eens lastig om er voor het donker in te liggen. Vroeger gingen we er in, ook als het er niet zo mooi uitzag. Nu ben ik een beetje verwend geworden door al het reizen.’

Guido 33 jaar, Noordwijk

Toen: ‘Met Kester en Sandy ben ik begonnen met surfen in Noordwijk. We maakten tripjes naar Frankrijk en na de middelbare school de wereld over. Na mijn studie tuinbouw woonde ik met Kim een half jaar in Nieuw Zeeland. Nadenken over de toekomst? Niet echt. Zoveel mogelijk reizen en surfen.’

Nu: ‘Inmiddels ben ik getrouwd met Kim en woon in Noordwijk. Afgelopen winter hebben we geprobeerd een hotel op te zetten in Bali. Het land en de vergunning hadden we al, maar in een jaar tijd verdubbelden de bouwprijzen en de investering werd te groot. We staan nog altijd open voor wonen in het buitenland, daar waar de golven goed zijn.’

Rutger 32 jaar, Singapore

Toen: ‘Het minimalistische van de sport (alleen een board) trok me aan. Op de meest simpele wijze de basis uit jezelf naar boven halen. Het is jij tegen de elementen. Ik woonde in Noordwijk en later drie jaar lang op Terschelling, waar ik ook veel surfte.’

Nu: ‘Als bankier werk en woon ik nu in Singapore. Ik probeer minimaal zes keer per jaar een lang surf weekeinde te pakken. Dan nog ongeveer vier weken per jaar surftrips hier en daar. De jongens zie ik minder. De afstand heeft een dementerend effect op relaties. Daarbij krijgen de meeste boys kinderen en dat resulteert in verdere verwatering. Nevertheless, het is zoals alles in het leven; een fase.’

Thies 32 jaar, Noordwijk

Toen: ‘Ik surfte het hele jaar door in Noordwijk. We gingen wel eens naar Scheveningen of Wijk aan Zee. Toen was dat nog rustig. Vaak reden we even naar Frankrijk. Na de middelbare school werden het wereldwijde trips. Ik ben twee jaar weggeweest, met tussenpozen in Nederland: In de zomers werken in Noordwijk om te sparen en daarna weer een half jaar weg.’

Nu: ‘Ik heb in Amsterdam gewoond, maar heb nu met Karlijn een huis gekocht in Noordwijk. Ik werk als internationaal sales manager bij Protest en dat bevalt me prima. In augustus verwachten we een zoontje. Ik ben eigenlijk net zo fanatiek als toen, maar vind het minder erg om een dag te missen.’