21-04-2015 - Surfen, Nieuws

Smells like fish

Stel je voor: je rolt in het halfdonker uit je bed en opent de schuifdeur naar je balkon. Je strompelt naar buiten en grijpt je vast aan de koude leuning. In het oosten, glooiende heuvels waar een ochtendzonnetje achter vandaan komt. Voor je, de baai van Baleal met blauwe stroken die uit een west- zuidwestelijke richting aan komen rollen. In het westen, de fabriek van Peniche die zijn hemelse geur van visafval gemaakte bouillonblokjes uitstoot (maar omdat de wind een aflandig briesje is gaat deze gelukkig aan je ochtendneus voorbij). Achter je, de nog donkere hotelkamer waar je kamergenoot slapend nakwijlt over yester-epic-day. Ken je dat gevoel nog, dat je vier sessies op een dag deed in de zon terwijl de golven maar binnen bleven rollen, en dat je ’s avonds met je hoofd op je bord in slaap viel omdat je te moe was om te eten? Dat was gisteren. Je begint te grijzen terwijl je naar de nevelige horizon kijkt. Geen minuut te verliezen, de golven roepen je naam.

Tekst: Josephine Leertouwer
Beeld: Josephine Leertouwer & Tim Mizee

Iedere zichzelf respecterende surfer kent Peniche, in het Portugese district Oeste. Ik leerde Peniche kennen via een advertentie voor een surfkamp met een foto waarop gebruinde meisjes op gele softtops hun eerste pop-up deden. In de advertentie stond dat er rondom Peniche altijd wel te surfen viel, omdat het op een landtong gelegen is. Onder de advertentie stond een luchtfoto van Peniche waarop inderdaad een bolvormige uitstulping de zee in te zien was. Mij deed het toeristisch en verpest aan; ik zou me zeker niet laten inpakken door die commerciële rommel. Dus besloot ik in mijn wanhoop (het was herfst, koud, stormachtig, ik woonde in Leiden en reisde met mijn Bic-surfboardje op en neer naar Scheveningen) om mijn herfstvakantie in off-the-beaten-track Porto door te brengen. Dit was een vergissing. Porto was zo koud en beestachtig stormachtig die week dat ik niet een keer gesurft heb. Je kunt dus wel zeggen dat de scepsis mij voorin de mond lag toen ik meegevraagd werd op deze trip naar Peniche (ook in de herfst) op uitnodiging van Tourismo do Oeste. Desondanks wilde ik toch graag dat mij het tegendeel over Portugal zou worden bewezen. Bovendien konden al die duizenden surfers die voor mij naar dit Mekka trokken toch niet allemaal ongelijk hebben? Misschien is het maar goed dat je op golven geen voetstappen kunt achterlaten.

tekst3

Dus daar zijn we dan, met vier rijders van het O’Neill SurfBenelux team: Dominga Valdes, Matt Marcantuoni, Pascal van der Mast, and Jelle de Roode. De stoke-kriebels beginnen al op de luchthaven wanneer we aan het wachten zijn op onze boards. Vanonder de zwarte baleinen van de afwijkende bagageband komt een enorme boardbag tevoorschijn: Parko Coffin staat erop geschreven met zwarte markeerstift. De jongens kunnen het niet laten deze te claimen via Instagram, wie wil er nou niet de wereld rondreizen als een pro met 7 boards in je quiver? Deze week is de Moche Pro Portugal op Supertubos, dus samen met ons verzamelt de hele internationale surfgemeenschap zich in Peniche. Onderweg naar ons hotel rijden we langs Supertubos en zien honderden stoffige auto’s en oude surfbusjes geparkeerd staan bij de ingang. Ik denk alleen maar: gelukkig liggen al die mensen nu niet in het water.

Ons hotel ligt op 1 minuut rijden van het wedstrijdgebied tegenover de baai van Baleal. Na een snel ontbijt staan we hutjemutje met onze boards in de lift naar beneden. We steken de straat over naar het strand en lopen een klein stukje naar rechts. Op de een of ander manier is de eerste keer dat je het water induikt nadat je in het vliegtuig hebt gezeten ongelofelijk lekker. Het zoute water wast al die saaie uren achter je computer op je werk of op school weg en je voelt je als herboren. Ondanks dat de golven klein zijn die dag komen we allen als herboren het water uit. We maken ons geen zorgen want de voorspelling is dat het alleen maar hoger wordt in de week dat wij hier zijn. De volgende ochtend eist het getij dat we lang ontbijten, maar dat is geen straf want ontbijtbuffetten zijn een van de meest geweldige uitvindingen van de hotelwereld. De ochtendsessie die erop volgt is natuurlijk een nog betere start van de dag. Geen steken van kou in je hoofd, geen drukte in het water; een groter verschil met de herfststormen die er nu in Nederland razen is er niet.

 tekst2

Nog meer weldaad wacht ons op in de vorm van een paarsgekleurd busje met privéchauffeur Ruben. Ruben heeft nooit van z’n leven op een board gestaan dus hij belt een vriend van hem om te vragen welke locale surfspots er nu af gaan. We ontmoeten deze oudere surfhippie op het uitkijkpunt van Baleal als hij komt aanrijden in zijn crèmekleurige station met uiteraard een klassiek longboard op ’t dak. Terwijl hij Ruben een stoomcursus geeft over surfspots in Oeste, kijk ik stiekem in z’n achterbak waar ik een stapel vergeelde oldskool boardjes zie liggen. Pascal en Matt spotten een groep dolfijnen in de baai. Misschien is Portugal inderdaad niet zo slecht, mijmer ik. De surfhippie heeft Ruben uitgelegd dat het vandaag in de baai voor ons hotel het beste is. We komen erachter dat de hippie niet gelogen heeft als we met Ruben langs verschillende spots zijn gereden. Het duingebied schermt de baai perfect af tegen de wind en de swellrichting zwaait de golven, die inderdaad hoger zijn dan gister, om de meest zuidwestelijke punt. Het piekje dat we die middag surfen heeft een heerlijke linkse golf die Jelle als goofy maar al te graag aan flarden ript.

Op de piek ernaast loopt de rechtse beter dus Pascal, Matt en Dominga peddelen na niet al te lange tijd over om daar een paar golfjes te pakken. Het is spelen in het water. Nu is het wel wat drukker, maar het zijn voornamelijk de surfleraren op golven van hun spartelende leerlingen die irritant zijn (misschien inderdaad maar goed dat ik had besloten hier niet op surfkamp te gaan). Aan het eind van de middag brengen we een kort bezoek aan de Supertubos madness. Er is niemand aan het surfen als we aankomen vanwege het wisselende tij. Ook lijkt het veel rommeliger dan in onze baai –ja, het is inmiddels al ‘onze’ baai geworden– door de wind die hier parallel aan de kustlijn waait. Harde muziek schalt over de onderuitgezakte bruine lijven van nietsurfers die ervan genieten hier gezien te worden en biertjes te drinken in de zon.

Benieuwd hoe deze trip afloopt? Dit artikel is afkomstig uit Six surf magazine 2014 #1. Mocht je dit magazine gemist hebben dan kun je deze bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen!

 

 van