El Salvador

Na jaren van surftrips naar voor hun inmiddels bekende bestemmingen als Frankrijk, Marokko, Portugal, Indonesië en Costa Rica was het tijd voor wat avontuur. De laatste jaren ging de trip standaard naar Rancho Burica, een warm bad met goede golven, maar voor deze mannen bepaald geen avontuur meer. Freek Ruigrok, Sven Lacroix, Olaf en Jesse Smit waren toe aan iets nieuws. Een onbekende bestemming waar het avontuur, met mate natuurlijk want ze worden er ook niet jonger op, nog op de loer ligt. De keuze viel op El Salvador. Het land van Punta Mango, een snelle rechtse barrel die pas werkt vanaf twee meter en lijkt op de reverse van G-land . Maar ook het gebied van MS 1 3, de grootste en gewelddadigste bende ter wereld.

Tekst: Freek Ruigrok Beeld: Freek Ruigrok en Olaf Smit

El Salvador moest het worden. Land van goede golven, MS13 -elk nieuw lid word 13 seconden in elkaar gerost als inwijdingen een onrustig verleden. Bijna 20 jaar lang was El Salvador in een bloedige burgeroorlog verstrikt. Jeugdige rebellen maakten, compleet door gesnoven en tot de tanden bewaakt, hier de dienst uit. Hoewel de oorlog inmiddels alweer 15 jaar voorbij is, zie je nog altijd sporen uit die tijd. Voor elk hotel staat een zwaar bewapende soldaat die je vriendelijk toelacht en je een parkeerplaats toewijst. We waren op zoek naar goede golven en een beetje avontuur. Een beetje ja. Rond je 40-ste leg je liever die extra dollar op tafel voor wat comfort, we zijn tenslotte wel op vakantie.

Op 28 oktober, mijn verjaardag, stonden we netjes op tijd op Schiphol om via Houston naar El Salvador te reizen. Avonturen beginnen doorgaans als dingen niet volgens plan verlopen. Zo ook deze keer. Bij het inchecken bleek mijn ESTA, de laatste truc van Amerika om reizigers wat geld uit de zakken te kloppen, niet geldig. Mijn nieuwe paspoort bleek niet langer gekoppeld aan mijn oude ESTA, of ik even een nieuwe wilde aanvragen voor 14 Euro. Ik haastte mij naar de computers in de terminal, maar helaas. Als gevolg van een storing lag het systeem eruit voor de komende 12 uur, geen nieuwe ESTA voor mij en dus geen vlucht… Zo vertrokken de boys vanuit Amsterdam zonder hun jarige Rotterdamse vrind. Terwijl zij in Houston aan de Starbucks zaten, zat ik jarig te wezen met een kop Douwe Egberts. De volgende ochtend mocht ik het nog eens proberen. Die ochtend stond ik in de regen met mijn boardbag op de trein te wachten. Het was veel te vroeg en nog donker, om me heen mensen die zo te horen al 30 jaar hier op dezelfde trein staan te wachten. Hoewel nog altijd zuur van de vertraging telde ik mijn zegeningen. Drie weken surfen en chillen in de tropen was een vooruitzicht wat deze mensen zich niet eens voor kunnen stellen. Na een bliksemsnelle check-in en 200 dollar lichter voor mijn surfboards zat ik eindelijk aan de goede kant van de douane aan de koffie, ik mocht mee! Een stapel films, kranten en snacks later was ik dan eindelijk in El Salvador, het avontuur kon beginnen.

Mijn drie amigo’s stonden me op te wachten met de grootste 4×4 huurbak die ze konden vinden en koude cerveza’s. Ik voelde me een echte ontdekkingsreiziger in de zwaar ge-aircode SUV. Dat gevoel werd nog sterker nadat we ons doel bereikten, twee bijzonder relaxte cabina’s aan het strand, met airco uiteraard. De eigenaar van de cabina’s bleek een Belg die zijn eigen bier brouwde en dus eindigde mijn eerste dag na een paar lekkere Belgische biertjes in een voldaan coma. Het zou overigens geen zuip en party trip worden, nee we waren op surfavontuur. Een beetje surftrip kan tegenwoordig niet zonder een goede dosis yoga. Mijn meegebrachte yoga-boek bood uitkomst. Stoelen aan de kant en yoga studio ‘de stijve hark’ was in business. De buiten temperatuur van dik 30 graden zou zeer geschikt zijn voor het betere Bikram-werk, maar we verkozen de vrieskou van de cabina om de spieren wat te rekken. Niet te lang overigens, we waren tenslotte op vakantie. Na een sessie die meer weg had van een slechte breakdance performance van een jostiband, dan van yoga was het steevast tijd voor koud bier en wat down time bij de pool. Echt overgeven aan de Zen van het relaxen is echter aan mij niet besteed. Met golven voor de deur was de surf checken en bepalen waar we erin moesten mijn vaste dagtaak. Ik had thuis natuurlijk al gecheckt welke spot wanneer goed was: prior planning prevents poor performance! Met resultaat trouwens, we lagen dagelijks zo’n 6 uur in het water, en doorgaans op de beste spot.

Na een leuke ochtendsessie op de rechtse (90% is hier rechts) pointbreak El Tunco liepen we terug over het strand. Een grote wat dikke gringo schreeuwde ons enthousiast toe dat het hier fantastisch is. Toen hij hoorde dat we Nederlanders waren, stond hij erop dat we een jointje met hem rookten. Na alle voors en tegens afgewogen te hebben, leek een stoned ontbijtje me eigenlijk wel een goed plan. Tot groot genoegen van onze nieuwe vriend nam ik een paar haaltjes. “Wow, you Dutchies are mad!” Tja, dat dachten we dus ook van hem. Een paar dagen later zag ik hem niets vermoedend over straat lopen. Ik verstopte me tussen een paar paspoppen die voor een lokale shop stonden en joeg hem de stuipen op het lijf. De man viel bijna om van de schrik, maar begon al snel hysterisch te lachen. Nu waren we echt super good buddy’s.. En dat moest gevierd worden met een zuippartij, vond hij. Midden op de dag, met volop goede surf, vond ik dat echter niet zo’n best plan. Ik excuseerde me dus vriendelijk, maar kreeg nog wel een plukje wiet toegestopt. Nou, pluk eigenlijk. We kregen het, tot groot genoegen van onze Belgische gastheer die het restant kreeg, niet eens op.

Vanaf onze home spot met Belgische wafels en biertjes gingen we geregeld op avontuur naar spots met spannende namen als K59. Na een mooie rit langs de kust kwamen we aan bij een veel belovende pointbreak. Een gringo van een jaar of 60 had daar een schitterend resort. Zijn vrouw was nog mooier (en veel jonger) dus ik vroeg me af wat voor kunstjes deze grumpy oude kerel allemaal kon. Anyway, hij zei dat de pointbreak super was, net als zijn cabina’s en het eten. We moesten echt blijven want alles was “fantastic”. Hij bleek zelf niet te surfen dus namen we zijn verhalen met een flinke korrel zout. Na een snelle check besloten we op het strand om de hoek te water te gaan. De wind was off shore en het leverde een goede sessie op tot zonsondergang. Terug bij het resort besloten we het legendarische eten te proberen. Hamburgers, de beste van El Salvador! Een kwartier later kregen we de burgers, welke van binnen nog bevroren waren. Toen we dit aan onze grumpy landlord lieten zien wilde hij nog een kans, maar we waren er wel klaar mee.

Dankzij de fancy smart phones, die ik nog altijd niet heb, werd er ieder ontbijt druk geskypet, gefacetimed en gefacebooked. En natuurlijk voorspellingen gecheckt. De forecast zag er goed uit. Het ging naar 4-6 voet bij 15 seconden. Tijd om naar de parels van El Salvador te gaan, Las Flores en Punta Mango. Na een mooie ochtendsessie op El Tunco pakten we de spullen in en gooiden de boards op het dak van onze mega luxe Ford Explorer. In volle vaart knalden we over de Pan American Highway richting het noorden. Aan het einde van de dag vonden we een super hotel met vanuit het zwembad uitzicht op de point. De golven waren nog niet echt wat het moest zijn, maar we gingen er toch nog even in. Langs de steile rotswand klommen we naar het strand. Een kansloze missie bleek op de terugweg want er liep gewoon een pad naar ons hotel. Voor niks een setje vinnen gesloopt bij het te water gaan, tja je blijft een Hollandse koekenbakker. De volgende ochtend was het bingo, lange lijnen en een harde offshore zorgden voor het plaatje wat je wilt zien. Van boven was het lastig te zien hoe hoog het nu werkelijk was. Echt big leek het niet, maar voor deze Hollandse jongens was het toch wel close to perfection.

Ik heb al heel wat spots in goede omstandigheden mogen surfen, maar deze golf was zeker een van de beste van de afgelopen jaren. Een perfecte channel zorgde ervoor dat je bijna met droog haar in de line-up kwam. De drop was redelijk makkelijk, er was weinig stroming en ook niet al teveel nare locals. Er lag wel een groep Amerikaanse dokters in het water, wat goed van pas bleek te komen. Jesse kreeg een longboard vol op zijn oog, het bloed spoot eruit. “Valt mee hoor”, logen we nog, maar er moest wel ff wat gebeuren. Toevallig had ik net met een van die Amerikaanse gasten zitten lullen. Hij was arts en deed eigenlijk niets anders dan mensen hechten. Hij zat met zijn maten in een fancy 4 sterren hotel aan het strand. Na een nogal onsamenhangend verhaal in mijn beste Spaans kwam ik erachter waar de man sliep. Een klein half uur later lag Jesse op de bank in een mega mooie hotelkamer omringd door drie artsen in natte boardshorts. De schade, 20 hechtingen. Normaliter doe je er goed aan met een dergelijke wond een paar dagen uit het water te blijven, maar dat was natuurlijk geen optie. De volgende dag stond Jesse met pijnstillers, surfcap, wat pleisters en medicinale lijm weer klaar om erin te gaan. De mogelijke ontsteking was een zorg voor later. Verassend genoeg zorgde het schone zeewater in combinatie met de goede vibes voor een opmerkelijk spoedig herstel. De laatste avond schoven we bij de artsen aan tafel voor een laatste feestmaal. Met voorsprong het beste eten van de trip, maar wel met een stevig prijskaartje.

Geld maakt natuurlijk niet gelukkig, maar zonder hadden we hier niet gezeten en was onze 40+ trip weer in Frankrijk geweest. De trip was, mede dankzij de dikke huurbak en fijne hotels een welverdiende break. Wie minder geld heeft kan in El Salvador trouwens ook gewoon voor 5 euro per nacht slapen en een hap eten voor 2,50. En die goede golven krijg je er gewoon gratis bij.

Dit artikel komt uit 6|Surf magazine #1 2013. Wil je niks meer missen? Neem dan een abonnement op 6|Surf magazine en krijg elk nummer bij jou op de deurmat bezorgd.