06-04-2012 - Surfen, Nieuws

Guapas en España! Salinas Longboard Festival

Wegrijden van een plek met golven is een van de eerste don’ts die je leert in het surfen. Te vaak kwam het voor dat ik na een urenlange spotcheck over heuvelachtige slingerweggetjes, op een slechter moment terugkeerde naar de spot waar voorheen de beste golven waren. Dat weerhield me er echter niet van om Nederland tijdens een van de betere zomers in tijden de rug toe te keren. Terwijl de ene na de andere zomerswell de Scheveningse stranden oprolde, zagen de voorspellingen voor Nederland er stukken beter uit dan die in het verre zuiden. En dat was eigenlijk al de hele zomer het geval. Vanuit de surfcamps in Frankrijk kwamen al weken negatieve berichten de Nederlandse kant op. Menig surfer claimde de maand juli als de slechtste surfmaand ooit in Frankrijk. Mijn vertrek ging dan ook gepaard met gemengde gevoelens. Vanuit een comfortabel huisje in Scheveningen, naar een tent in slecht weer en matige golven?

Tekst: Anne Paar Beeld: Meike Reijerman

De flexibiliteit waar ik menig jaar van heb mogen genieten is helaas ook voor mij gepasseerd. Met een vaste baan in Nederland en een maximum van vijf weken vakantie per jaar, kan ik niet meer zoveel weg als ik zou willen. Ik had echter een bijzonder goede reden om, ondanks de voorspellingen, in de drukste maand van het jaar richting Frankrijk en Noord-Spanje te vertrekken: het Salinas Longboard Festival. Het Salinas Longboard Festival is een jaarlijks terugkerend event aan de noordkust van Spanje, dat in 2002 voor het eerst werd georganiseerd. Ter nagedachtenis van een overleden surfer uit Salinas organiseerden een groep vrienden het eerste festival. Nieuwe vrienden werden gemaakt en gekoesterd en meer vrienden keerden terug naar dit groeiende event. Inmiddels is het uitgegroeid tot het grootste longboardfestival in Europa met live muziek, skatedemonstraties, drie verschillende wedstrijden en ’s werelds beste longboarders. Met Amstel en Vans als grote sponsors van het event, is de toon gezet. Soul en plezier staan voorop!

Terug naar mijn voorgevoelens. Helaas zijn deze vaak niet voor niets. Zo ook deze keer. Daar zat ik dan na drie dagen regen in een tentje in Frankrijk weg te kwijnen, verlangend naar mijn huisje in Scheveningen en de Nederlandse slob. Door de mini surf, harde onshore wind en een ‘blue bottle’ invasie op de brede stranden, droomde ik vol verlangen van een gezellige drukke zomersurf in Scheveningen. Mijn irritatie over de overvolle line-up in Scheveningen met indroppende beginners verdween als regen voor de zon. Mijn enige restje hoop op wat beters koesterde ik in onze verandering van locatie. Wellicht een lokaal hogedrukgebied op het strand van Salinas en een noordelijk swelletje richting Spanje? Na vier dagen besloten we in elk geval te vertrekken richting Spanje. Met drie longboards, twee shortboards en tien wetsuits op het dak van onze spiksplinternieuwe gele surfmobiel, vertrokken we (Nieuw-Zeelander Dean Sandwell en Dutch ripper Nienke Duinmeijer) naar Spanje. Natuurlijk zul je altijd zien dat op de geplande rijdag de surfvoorspellingen het beste zijn. Met nog zeven uur rijden voor de boeg besloten we daarom eerst een surfje te wagen op het strand van Anglet, waar we net achter het net visten door het te hoge tij. Na nog zo’n vier uur gecrost te hebben door de heuvels van Noord-Spanje kwamen we net op tijd aan voor een idyllische ‘sunset surf’ op Los Locos (betekenis: dwazen). Hoe deze plek zijn naam heeft gekregen is mij een raadsel, maar dwaas waren de locals zeker niet. Met een ‘hola’ en een vriendelijke glimlach werden we voor het eerst verwelkomd in de Spaanse wateren. De golven waren klein maar fijn, en langzaam veranderde de donkere wolk boven mijn hoofd in een klein zonnetje.

Na een voortdurende strijd tussen slaap en de wil om diezelfde nacht nog aan te komen, arriveerden we uiteindelijk dan toch op het festivalterrein van Salinas. Geparkeerd tussen de oude Volkswagen- busjes vonden we daar de Duitse Meike Reijerman en surfster Suzanne Vermeer, de groep was compleet. Met deze meiden zouden we de komende dagen genieten van de golven, de sfeer, de zon, fotografie en nog veel meer. Met onze longboards naast de tent, vielen we uiteindelijk in een diepe slaap. Na een degelijke nachtrust en een croissantje van de bakker was het tijd voor de eerste surfcheck. Ik kon mijn ogen niet geloven! Cleane swell, alleen longboarders in het water en een stralend zonnetje. Na een paar keer heftig geknipperd te hebben met mijn ogen, was er aan dit ongelooflijke beeld niets veranderd, en dus rende ik in volle sprint terug naar de rest van de groep. “Girls, It’s pumping! The waves look amazing, let’s get the longboards ready!” Na een kwartiertje peddelden we uit richting een groepje andere blije longboarders, waarmee we de rest van de sessie een aantal mooie momenten deelden. Er werd gejoeld en gejuicht en golven werden elkaar gegund. De elegantie waarmee Nienke en Suzanne hun golven uitsurften, was een lust voor het oog.

Dat Spanjaarden van feesten houden, was mij enigszins bekend. Maar wat we die nacht meemaakten sloeg werkelijk alles. Omsingeld door drie verschillende podia, een biertent en schreeuwende Spanjaarden, probeerden we tevergeefs onze vermoeide lichamen de nachtrust te geven die zo hard nodig was. De volgende dag wisselden we onze festivalplek dan ook in voor een plekje in de bossen. Dat er hier geen wc’s waren, ondervond ik al snel door met mijn schoen vol in de (mensen)poep te stappen.

De volgende dagen surften we tot onze armen er vanaf vielen. De wedstrijd was een bijzaak. Nienke en ik schopten het uiteindelijk tot de halve finale. Helaas kreeg ik door een frontale botsing ten onrechte een interference in mijn schoenen geschoven. Fanatiek als ik ben, liep ik na de heat op hoge poten naar de jury, waar ze uiteindelijk hun beslissing omdraaiden. Helaas was het tijdens mijn heat wel zo omgeroepen, waardoor ik mijn hoofd teveel heb laten hangen. Er was niets meer aan te doen, ik lag eruit. Toch hadden we het tijdens de wedstrijd ontzettend naar ons zin. Surfen tegen chicks op hoog Europees longboardniveau is niet alleen leuk, maar ook nog eens goed voor je eigen ontwikkeling. En op een aantal Françaises na, was de aandacht en bekendheid niet iedereen naar zijn bol gestegen. Kassia Meador (ons idool) bijvoorbeeld, begroette ons uitbundig, zonder ons te kennen.

Na een week zat het festival erop, en sloten we af met een goed gevulde tapasmaaltijd. De cider, een immens populair drankje in de regio van Asturias, die je vanaf minimaal een meter hoogte in je glas moet laten kletteren, vloeide rijkelijk. Op de terugweg deden we nog het strand van Somo aan, waar Meike de helft van het jaar haar tijd doorbrengt. Als lokale fotografe verdient ze haar brood door foto’s te maken van enthousiaste surfers. De andere helft van het jaar brengt ze door in de stad München. Een levensstijl die velen ambiëren, maar weinigen daadwerkelijk navolgen. Die avond sliepen we in onze tentjes op het strand van Playa de Langre, een mooie baai met wit strand en helder blauw water. Nog één laatste keer zouden we de volgende ochtend samen met elkaar longboarden. We troffen het, kleine cleane longboardgolven kwamen ons tegemoet. Reden voor Meike om haar waterhuis in te zetten. Deze laatste longboardsessie was de kers op de taart. Met de grote lach op Meikes gezicht, de lange noserides en het gejoel voor elkaars golven op mijn netvlies gebrand, staar ik nu naar de computer op mijn werk. Damn Spain, I miss you!

 van