Namaste surfen in India

In 2006 bezochten Alexandra Gossink en Geert-Jan Middelkoop India, op zoek naar golven. Een kleine maand reizen in bussen, treinen, riksja ’s en taxi’s bij gemiddeld 40 graden werd toen uiteindelijk op de laatste dag beloond. Reden genoeg voor Alexandra en Geert-Jan om het afgelopen winter nog een poging te geven.

Tekst en beeld: Alexandra Gossink

Na heen en weer gemail met Surfswami’s en een Brits stel die surftrips in Zuid-India organiseert, gaan we opnieuw het avontuur aan. Meer dan 7000 kilometer kust moet ergens leuke surf opleveren. Een tipje van de mysterieuze surfsluier van India werd na onze eerste trip gelicht in print (Surfer’s Path), online gezet (Driftmagazine) en op film getoond (Castles in the Sky).

Niet gehinderd door een tekort aan ambitie beginnen we de trip in Goa, voormalig hippie hang-out en nauwelijks bekend als surfwaardig. Het lijkt bijna ‘appeltje-eitje’ deze keer. Het koelere weer in dit seizoen maakt reizen een stuk aangenamer. Stormrider heeft India inmiddels op de surfkaart gezet en via Magic Seaweed kunnen we de swell checken. Beide bieden echter geen houvast, want de voorspellingen kloppen nauwelijks en in India is het niet alleen een kwestie van wáár de spots liggen, maar hoe er te komen.

In Patnem, een rustig, met palmen omzoomd baaitje in het zuiden van Goa treft GJ, die er een week eerder arriveert dan ik, op zijn allereerste dag een metertje surf tussen tropische buien door. Na zorgvuldig wikken en wegen en mijn dringende advies ‘licht’ te reizen heeft hij gekozen voor zijn zojuist aangeschafte 5’11” Meyerhoffer Pill. Het lichte, relatief brede boardje blijkt de perfecte keuze voor de warme windchop. Helaas blijft het de rest van de week vlak als een Zwitsers meer. Wanneer ik aankom bij het paradijselijke strand staat hij dan ook te popelen om verder te trekken. Ik krijg een dag om te acclimatiseren, wat goed lukt op een dieet van zoete kardamon thee, hete curry, zon en koeiendrollen in de branding. Wat exotisch!

All inclusive bij de Hare Khrishna’s

Mijn longboard heb ik thuisgelaten deze keer, met het vooruitzicht deze te kunnen huren in een.. surfashram! De Kaliya Mardana Krishna Ashram ligt aan een riviermonding in het piepkleine dorp Mulki in de provincie Karnataka, zo’n 6 uur treinen vanaf Goa. We worden er warm verwelkomd door Gaura, Satya, Shamant en Dicky Boy. Ze zien er in hun boardshorts en Quiksilver t-shirts uit als doorsnee surfers, maar wat ze verraadt is die typische pluk haar achter op hun hoofd. Het soort ’matje’ tot onder in de nek, zoals je hier in Nederland ook een Hare Khrishna herkent.

Een ashram is een plek waar mensen samenleven of elkaar ontmoeten die eenzelfde religie, filosofie of levenswijze aanhangen. Hier vind je surf dvd’s, -magazines, -fotoboeken, zelfs een kookboek voor surfers in de gemeenschappelijke eetkamer. Illustere namen in het gastenboek als Chippa Wilson en Dave Rastovich. Op de binnenplaats liggen boards, hangen lycra’s te drogen en in de tuin is de garage van hun eigen ‘Mantra Surfclub’. Het mag duidelijk zijn: de grote gemene deler is surfen. Nou ja, dat is wat kort door de bocht. De vaste bewoners van de ashram zoeken wel degelijk naar spirituele verlichting door het vereren van Khrishna. Maar hun dagelijks surftripje doet wonderen voor de zoekende ziel.

In de vroege morgen wordt de kleine rubberen Zodiac geladen met 6 boards en 5 personen. We tuffen de riviermonding af naar zee. Veelbelovende schuimkoppen markeren de plek waar de rivier in de Arabische Zee overgaat. Dan volgt de keuze, ‘Baba’s Left’ –aan uw rechterhand- en ‘Swami’s’, links van ons. De boot wordt op een strandje aan de linkeroever gelegd. Hoopvol lopen we met de boards over stapels aangespoelde kokosnoten, bloemenslingers en iets ondefinieerbaars. De combinatie van het zoetweeïge met iets rottends is wat mij betreft de typische geur van India. Voeg een vleugje zeebries toe en je zou er van kunnen houden. Dan openbaart de zee zich en ik vraag vertwijfeld: “Waar gaan we erin?” Het wateroppervlak is glad als een gesteven laken. De jonge devotees lachen verlegen “I told you, it is small, very small today.” Ze halen ons over er gewoon in te gaan en te wachten.

De volgende dagen zal dit ritueel zich herhalen, en ondanks de gemiddelde knie- tot heuphoge golven die inderdaad na even wachten binnenrollen, vermaken we ons prima. Een 9’6” longboard, een funboard en verschillende shortboards worden uitgewisseld. Satya en Shamant willen niets liever dan met GJ’s Pill de smalle surf aan stukken rippen. Ze pakken ongelooflijk veel golven – zij hebben tenslotte de hulp van een hogere macht. De ochtendsessies worden iedere dag langer, het enthousiasme van de jongens werkt aanstekelijk. Het is zo glassy dat je nauwelijks de soms hogere setjes ziet doorkomen die we dan juichend begroeten alsof we nog nooit zoiets gezien hebben. Nederig en dankbaar, die hebben we vast binnen. Zo vliegen de dagen in de ashram om: surfen, brunch met goddelijke Indiase gerechten, rusten, lezen, kletsen. Dan, als de ergste hitte voorbij is naar het dorp of met de kayak eropuit. Er wordt volleybal gespeeld met de buurtkids, er is een pingpongtafel en er zijn yogamatten. Helaas worden de golven in de middag weggeblazen door een stevige bries.

Op een ochtend besluit ik het volledige dagritme van de ashram te volgen. Die begint namelijk zo’n 2,5 uur vroeger dan de toch al vroege surfsessie met puja. Er worden offers van voedsel en bloemen aan het beeld van Khrishna gebracht, dan volgen mantra-meditaties. GJ en ik worden uitgenodigd erbij te komen zitten met in de hand het volgende versje: Gelieve 108 maal te herhalen. We playbacken wat ongemakkelijk mee en ik voel me een indringer in een ritueel wat niet de mijne is. Ik vraag hoe surfen in verhouding staat tot de ashram en hun geloof. Satya –die ik tot dan alleen als grappenmakende surfer ken: “Het is een activiteit die lichaam en geest gezond houdt om zo op goede wijze Khrishna te kunnen dienen”.

Oprichter van de ashram is Amerikaan Jack Hebner, ook wel bekend als de Surf Swami. Khrishna devoot maar vooral surfer in hart en nieren. Hij vat het in een zin samen: “Lighten up and go surfing!”. De Swami, inmiddels over de 60, is verantwoordelijk voor de stoke onder zijn pupillen. “Hij leerde ons old school style surfen, down the line”, legt Shamant uit, “we leerden het bochtenwerk van andere surfers en video’s”. Swami Jack begeleidde Taylor Steele en zijn film crew naar onbekende spots voor Castles in the Sky. Als dank nodigde Steele hem en pupil Satya vorig jaar uit voor een surftrip naar Bali. Satya surfte er op oude boards van Andy Irons en Slater. “Helaas heb ik die van Slater kapot gesurft” biecht Satya op. Met pijn in het hart nemen we afscheid van de lieve ashrambewoners, het heerlijke voedsel en de rust. Maar er zijn places to go en golven te zoeken!

Eat, Pray, Surf

Flarden van het elektrische gezoem van krekels drijven binnen en kakkerlakken rennen in het rond om de etensresten van de treinreizigers te proeven. 15 uur lang dwingt het hypnotiserende ‘kadoeng- kadoeng’ van de trein een diepe slaap af tot we in de vroege morgen in backpackersdorp Varkala aankomen. De Britse Sophie en Ed Templeton begonnen vorig jaar met hun Soul’nSurf huis, waar ze een klein aantal gasten ontvangen en op surftrip nemen met hun Ambassador, een coole oldtimer die in India vooral als taxi wordt gebruikt.

Tijdens onze eerste sessie liggen we met z’n zessen in de lineup, dat is in dit land ‘een drukte van jewelste’ te noemen. Het is nog vroeg en lekker koel maar het strand is afgeladen. We surfen Temple Beach, een heilig strand voor Hindoes die van heinde en verre komen om hier hun overleden familieleden te eren met offers van bloemen, kaarsen en gebed. We voelen ons in eerste instantie wat ongemakkelijk tussen hun rituelen. Maar wanneer Ed en GJ hun eerste golf pakken en een menigte begint te joelen en applaudisseren verliezen we onze gêne. Ook ik krijg een staande ovatie voor mijn eerste golf. Dat is toch tof, want ik surf niet bepaald de sterren van de hemel! De golven zijn schouderhoog en krachtig en eindigen meestal in een close-out. Maar ze blijven komen en iedereen komt aardig aan zijn trekken. Na bijna drie uur surfen lijkt de golfmachine uitgezet en hongervisioenen van chai en chapati’s duiken op. Dan nadert een grote troep dolfijnen, die op nog geen vier meter bij ons vandaan hun grijze lijven loom op en neer golven. Ze schakelen de ochtend in slow-motion en tekenen een smile op ons gezicht die er de rest van de dag niet meer af te bikken is.

Terug bij het surfhuis heeft Sophie goed nieuws voor Ed: Stormrider mailde dat Soul’nSurf gratis reclame krijgt als Ed ze de spots verteld die hij recentelijk ontdekt heeft. Dat zijn er nogal wat en hij heeft geen moeite met prijsgeven van de potentie van de breaks rondom Varkala. Ze zijn niet gemakkelijk te bereiken en Ed heeft veel tijd gestoken in het checken van de verschillende breaks onder verschillende omstandigheden. Zo neemt hij ons een keer mee naar een riviermonding waar een mooie A-frame loopt, maar te klein is om te surfen. “Ik blijf deze spot checken onder alle omstandigheden, ik weet zeker dat ik op een dag perfectie vind hier!” De bescheiden Ed heeft van alle spots die hij heeft ontdekt er nog maar een naar zichzelf vernoemd. “De vissers en kids op het strand waren net zo enthousiast als ik toen ik er voor het eerst surfte en na aandringen van vrienden heb ik die toen ‘Ed’s wave’ genoemd. Hoe mooi is dat, je kunt hier nog spots ontdekken en benoemen!”.

De volgende dagen wisselt de surf van hoog naar klein maar is altijd clean. Meestal neemt Ed ons mee naar spots waar we samen met de vissers uitpeddelen. Soms is het zo hol en snel dat het een privé-feestje wordt voor GJ en Varghees. Varghees komt uit een vissersgemeenschap in Kovalam, zo’n 50 km naar het zuiden. Hij helpt Ed en Sophie met van alles rond het huis. Maar vooral is de verlegen maar vriendelijk jongen een succesverhaal van een liefdadigheidsproject (SISP) die kinderen van de allerarmsten in Kovalam van de straat en uit de criminaliteit houdt. Als beloning voor het volledig volgen van het scholingsprogramma mogen ze in de weekenden meedoen aan allerlei activiteiten met als belangrijkste: surfen. Zonder het surfen als beloning had Varghees het volgens hemzelf nooit volgehouden. “Dan liep ik nu nog rond op straat, rottigheid uit te halen. Ik ben meteen stoked geraakt en nu heb ik een baan hier”, vertelt hij trots.

De beloning

Onze dagen raken op en het regent al bijna drie dagen in Varkala. Op aanraden van Varghees reizen we af naar Kovalam waar de storm, die de regen veroorzaakt, een grote swell zou moeten opleveren. “Zoek vooral even mijn broer op. Hij runt er de surfclub, waar alle kids van het project lid zijn!”. Twee uur voor donker staan we op het strand van Kovalam verbijsterd te staren naar vette overhead golven die op het strand beuken en het twee jaar geleden aangelegde kunstrif volledig laten verdwijnen. We checken bij het eerste beste guesthouse in –nou ja, niet bepaald het beste, maar who cares! GJ peddelt uit en haalt nog even het beste uit wat Indiase golven kunnen bieden. Er liggen 2 locals, een Italiaan en een Amerikaan, in het water die ook bij iedere golf even verbaasd lijken over de kwaliteit van de surf. GJ gaat los: sprays, floaters en de Amerikaan –die opgroeide in dezelfde baai als Kelly Slater- gooit er een paar mooie airs uit.

Helaas is het minder gesteld met mijn fotosessie. De lens lijkt een eigen leven te leiden en ik word om de haverklap verzocht om op de foto te gaan met een groepje meisjes, vrienden, nonnetjes, families die rond deze tijd het strand omtoveren in de Kalverstraat op zaterdag. In het donker komt GJ uitgeput maar tevreden uit het water, “Niet voor niets helemaal naar India gereisd!” Een blije en een gefrustreerde Hollander trakteren zichzelf even later op een koud Indiaas biertje. In de vroege morgen is het nog hoger, maar GJ is ziek en we hebben niet veel tijd meer voordat onze laatste trein terug vertrekt. We bezoeken nog snel Moni, de broer van Varghees. Hij laat de loods van de surfclub zien en het is ontroerend de rijen oude boards te zien, met tape aan elkaar geplakt en vol dings, alle verbleekte surfshorts en lycra’s netjes op haakjes. Je kunt het beeld voorstellen van de opgewonden kids, na een week ijverig in de schoolbanken, in shorts en boards onder de arm rennend naar het strand. Surfen als beloning.

Toetje

Een zoet dessert wacht de laatste dag in India. Terug in Goa na 20 uur treinen blijkt ook hier de storm flink te hebben huisgehouden. In de normaal gesproken kalme baai van Aragonda rollen kleine maar krachtige golven binnen en GJ kan nog één keer de vinnen onder schroeven. De man die ons een hut aan het strand verhuurt heeft trots aan zijn vrienden vertelt dat ‘the surferman’ bij hem logeert. Hij heeft dit nog nooit hier gezien, surfen kent hij van Discovery Channel. Is het waar? Is hier nog nooit gesurft? GJ, je mag deze spot een naam geven! G-spot, is dat wat?

Dit artikel komt uit het eerste 6|surf magazine van 2012. Word voor het gemak abonnee, zodat je alle uitgaves van 6|Surf als eerste thuis bezorgd krijgt.