Pura Vida
Hoewel de afgelopen winter een hoop lekkere surfdagen opleverde, is Nederland toch niet de beste plek om veel trainingsuren te maken. Met een nieuw seizoen WQS-wedstrijden voor de deur was het voor Yannick de Jager dan ook tijd om de koffers te pakken en zijn geluk elders te beproeven. De keuze viel op Centraal-Amerika: tropische temperaturen, goede surf in uiteenlopende omstandigheden en volop ‘pura vida’.
Tekst: Yannick de Jager
Beeld: www.jagershots.tv
Het is alweer jaren geleden dat ik een hele winter in Nederland zat. We wonen in een leuk land en de Hollandse wintersurf heeft absoluut zijn charme, maar op een gegeven moment ben je er toch wel klaar mee. Zeker zo’n sluimerende nep winter zonder ijs, sneeuw en een zwakke, stroperige Noordzee duurt vaak te lang. je kan daar over klagen, uit je humeur raken, het gewoon accepteren of ervoor kiezen de situatie te ontvluchten. Dat laatste is natuurlijk niet altijd even makkelijk, maar ik bevind me in de gezegende situatie dat die keuze makkelijker te maken is. Hoe graag ik ook de ijzers onder bind, als profsurfer kan ik het niet maken om in Nederland te zitten wachten tot het natuurijs dik genoeg is.
Tijd dus voor een winterse ontsnapping. Deze winter besloot ik naar Centraal-Amerika af te reizen om aan mijn techniek te werken. Ik ging allereerst op bezoek bij Freddie Meadows, een Zweedse QS surfer die iedere winter in Costa Rica doorbrengt waar zijn ouders een groot deel van het jaar wonen. Toen ik jaren geleden tijdens een pro junior wedstrijd in Europa als een geïntimideerde, eenzame, kleine, Hollandse knaap rondliep, kwam ik opeens een Zweedse gast tegen die bijzonder enthousiast was over de heat die ik net tegen Marc Lacomare gesurft had. Hij bleek mijn scores tijdens wedstrijden al langer gevolgd te hebben en was erg positief: ‘’You got like an 8 in the second round in the Lacanau Pro junior right? That wave was sick!’’ Door ons noordelijke bloed hadden we al snel een bepaalde klik die ik niet echt voelde met de meeste Zuid-Europeanen. Vooral niet met de Fransen.
Freddie nodige me in de afgelopen jaren meerdere keren uit om naar zijn tweede thuis te komen. Dit jaar moest het er maar eens van komen. Op naar het land met de eeuwige lente, een jungle waar het bruist van het leven, waar ze geen leger hebben, geen uitleveringsverdrag met Nederland (los van de Toucan lopen hier aardig wat vreemde vogels rond) en waar je voor te hard rijden al gauw 600 dollar boete krijgt of naar de gevangenis moet. Volgens Freddie is Costa Rica de perfecte trainingslocatie en zijn er naast de consistente stranden en bekende points nog genoeg verborgen parels in de buurt. Inmiddels zit ik hier drie weken en hij heeft niks gelogen. Toegegeven, Santa Teresa is behoorlijk toeristisch en er hangt een typische sfeer, maar het is er goed vertoeven. ‘s Ochtends vroeg uit de veren om de dag te plukken, het water in tot een uur of 11 en wanneer de zon niet meer te harden is, brunchen met soms een korte siësta. Daarna mag er weer gesurft worden of gewoon de hele dag door surfen als het echt áán is. Op de beachbreak hier zijn er elke dag golven met vaak een bepaalde imperfectie, maar wel met hoge consistentie. Het maakt het surfen hier tot een goede training voor de Europese WQS. Mijn goede vriend en Protest teammaat Marlon Lipke vertelde me dat hij, na een winter in Costa Rica, ineens goede resultaten ging boeken op de WQS. Hopelijk kan ik dat na dit jaar ook zeggen.
Reizen in Costa Rica is overigens heel relaxt. Echt ‘pura vida’ zoals ze dat hier noemen. ‘Pura vida’ heeft trouwens een vrij simpele vertaling: puur leven, het goede leven. De oorsprong van de term is niet helemaal zeker, maar het is verworden tot de toeristische slogan. De lokale bevolking, de Tico’s, lijken er een diepere betekenis achter te vinden, alsof ze er een bepaalde mentaliteit mee uit drukken. als rijke toerist besef je dat de meeste Tico’s in armoede leven en voor hun is het even duidelijk dat jij rijkt bent en het makkelijk hebt. Toch zal die Tico je zonder twijfel met een aanstekelijke glimlach en ‘pura vida’ begroeten. Hoe groot of klein hun bezit ook is, ze genieten van de rijkdom van het echte leven. Ze lijken te beseffen dat hoe je het ook bekijkt en wie je ook bent, er altijd een leven van iemand anders is waarbij jouw leven tot een vakantie in het paradijs lijkt. alsof ze je bewust willen maken dat het leven mooi is, ongeacht hoeveel of weinig je denkt te hebben. als elke toerist die boodschap mee zou nemen, zou de wereld er volgens mij daadwerkelijk ‘puurder’ uit zien.
Over enkele dagen vertrekken we naar Nicaragua voor een barrel missie. Het schijnt er op dit moment helemaal los te gaan. als we terugkomen gaan we richting Pavones (een van de langste linkse ter wereld) en staan er nog een aantal andere Latijns-Amerikaanse hotspots in de planning. Puur leven!
