Surfing USA: wijze lessen, autopech en the American surf dream
Afgelopen voorjaar riep de plicht voor Jord Fortmann. Als Europees teamrider voor Lightning Bolt werd hij in Californië verwacht voor een teamtrip en wat fotoshoots. Deze keer geen fancy accommodatie en gelikte huurwagens. Het gehele team, inclusief fotografen en filmers, werd in twee oude campers gestouwd voor een ouderwetse roadtrip langs de Californische kust. De kans voor Jord om klassieke rechtse pointbreaks te surfen en wat Amerikaanse (surf)cultuur op te snuiven.
Tekst: Jord Fortmann. Beeld: Lightning Bolt
Afgelopen winter raasden er heel wat zware stormen over de westkust van Amerika, de zandbanken waren flink verschoven. Ook de tsunami in Japan had de kust bereikt, wat de nodige bijzondere nieuwe breaks rond Santa Cruz opleverde. Al met al beloofde het een trip te worden met veel surf en kans op bijzondere omstandigheden. Eenmaal aangekomen in LA trof ik de andere jongens op het immense LAX Airport. Na een korte overnachting werden we de volgende dag opgepikt door Jonathan Paskowitz. Voor de roadtrip echt kon beginnen moesten we eerst alle spullen verzamelen, inkopen doen en de campers gereed maken.
Ons thuis voor de trip zou bestaan uit twee typisch Amerikaanse RV’s (Recreational Verhicle red.) uit de jaren zeventig. In vrij beroerde staat overigens, zo ondervonden we al snel. Met een lekke band bij de start was de toon gezet voor een trip vol technische knelpunten. Terwijl de RV’s rijklaar gemaakt werden, hadden wij de gelegenheid om vanaf de Lightning Bolt-shop Venice Beach te verkennen. De surf- en skateshops waren een openbaring voor mij. Unieke boards, boeken, films, ik waande me in het walhalla voor surfers. In de loop van de middag waren de RV’s rijklaar en rijkelijk gevuld met alles wat je je maar kan bedenken voor een super trip. Vooral de collectie surfboards was indrukwekkend. Ongeveer alle soorten en maten bonzers, twinfins, thrusters, singlefins, quads, logs, longboards, alaia’s, handplaners en zelfs kneeboards gingen mee. De diversiteit van al de boards maakte deze trip bij voorbaat al uitzonderlijk. Hoe vaak heb je tenslotte de kans om gebruik te maken van zoveel boards met zulke super points in het vooruitzicht?
Met slecht weer ten noorden van LA was de beslissing om zuidwaarts te trekken snel gemaakt. First stop: San Clemente. We parkeerden de RV’s bij het San Clemente Statepark om de hoek van Lower Trestles, checkten de surf, staken de barbecue aan en maakten ons na het eten klaar voor de eerste sessie. De omstandigheden waren veelbelovend: niet te druk, clean en hoofdhoog. Na nog een lekkere ochtendsessie en, naar later zou blijken een dagelijks terugkerend ritueel, wat gepruts om de startmotor aan de praat te krijgen, konden we onze reis vervolgen. Aangezien het stormfront nu snel onze kant op leek te komen, besloten we het roer drastisch om te gooien. Naar het noorden dus in de hoop er dwars doorheen te rijden en aan de goede kant uit te komen.
Onderweg naar boven hadden we nog een bijzondere ontmoeting met surflegende Dorian a.k.a. Doc Paskowitz. Doc, de vader van Jonathan en nog vijf zoons en een dochter, is een legendarische kerel boordevol mooie verhalen. Jarenlang leefde hij met het gehele gezin in een grote camper en hij was de oprichter van het eerste surfcamp ter wereld. Pro’s als Slater, Tudor en Machado, ze waren allemaal op enig moment in hun jeugd te gast bij Doc. Hij maakte zijn reputatie meer dan waar en kwam met het ene mooie verhaal na het andere. Voordat we verder gingen kregen we nog even deze wijze woorden in overweging: “One thing I want to make very clear: surfing is something very special. I know now that each of you has your own idea of surfing and each of you is correct. But as you grow older you will find that there is something truly magical and mysterious in surfing. The sun is where the energy comes from to make the wind and the wind makes the waves. All you do is ride those waves. You’re riding the sun; you’re a child of the stars…”
Gewapend met die inspiratie trokken we via Highway 101 verder noordwaarts richting het oog van de storm. Net voor het echt losbarstte bereikten we Malibu voor een snelle sessie op First Point, een sessie die ondanks het smerige water en de harde regen de moeite meer dan waard was. De volgende dag scheen de zon zowaar en de golven waren nog mooier. Het plan was echter om in te pakken en verder te rijden. Na enig protest van mij en de cameraman hebben we echter nog een sessie gesurft. Het is gemakkelijk om met zo’n club surfers en twee campers goede golven te missen, er voorbij te rijden of simpelweg de verkeerde keuzes te maken en naast de pot te pissen. De gouden regel voor roadtrips luidt echter: don’t leave good surf to look for surf. Maar goed, we moesten nu eenmaal verder. Gelukkig wisten we in Ventura, op Oxnard Beach, nog wat holle bruine bakken te scoren.
Inmiddels werden we behendig in het reilen en zijlen van de campers en alles wat daarbij kwam kijken. Bij elke stop het startmotor-trucje, nog een lekke band, lekkende remleidingen en als klap op de vuurpijl waaide één van de dakkoffers open op de highway met als gevolg een regen van stickers en shorts! Nadat Jonathan de boel gerepareerd had konden we verder tuffen door de storm. Constante regen maakte de rit richting Morrow Bay geen pretje met ruitenwissers die het niet echt optimaal deden. Eenmaal op de plaats van bestemming troffen we een immense baai met bijna Hollandse omstandigheden. Achter een enorme rots konden we toch wat beschutting vinden en zo de stormachtige omstandigheden surfen onder inktzwarte wolken. Nu weten de jongens in elk geval waar wij in Nederland doorgaans in surfen. De volgende morgen kreeg een van de RV’s dan toch eindelijk een nieuwe startmotor en vertrokken we richting Santa Cruz. Hoewel niet epic scoorden we mooie kleine golven die zich perfect om de klassieke points van Steamerlane en Pleasure Point krulden. Het was een te gekke ervaring om met de hele crew het water in te duiken op al die mooie boards. Zo nu en dan werd er gewisseld van board, golven werden gedeeld, er werd gelachen en genoten met de wijze woorden van Doc Paskowitz nog vers in ons geheugen.
De volgende dag ontmoetten we C.J. Nelson, Josh Rothman en Darshan Gooch. Zij namen ons op sleeptouw en lieten alle spots zien waar zij dagelijks surfen. C.J. is in mijn ogen een fenomenale surfer en zijn longboarden inspireert mij al jaren. Alsof het allemaal nog niet gek genoeg was mochten we zijn nieuwe quiver van The Meadow surfen alsof het onze eigen boards betrof. De beste longboards tot mijn beschikking en een line-up delen met C.J. Ik had er niet eens van durven dromen.
Na nog twee dagen Santa Cruz en natuurlijk nog wat gepruts aan de RV’s reden we richting San Francisco in de hoop daar wat after-storm surf te scoren. Helaas hebben we die golven nooit gevonden, maar een blik op de Golden Gate Bridge en de nodige hamburgers maakten de trip naar het noorden toch de moeite waard. Met het einde van de trip alweer in zicht keerden we zuidwaarts. Een lekkere sessie op een ultieme zandbank naast Santa Cruz in de ochtend en later die dag een sessie op – Queen of the coast – Rincon vormden een waardige afsluiting. Eenmaal terug in Venice Beach strompelden we de shop in en was het tijd om alles in te pakken voor de vlucht naar huis. Het was een onvergetelijke trip: te gekke golven, goede sfeer aan land en in het water en fantastische herinneringen. Californië is wat mij betreft surfbestemming nummer 1.
