13-04-2018 - Surfen, Nieuws

Tofino

In surfshop Storm hangt een foto van Peter de Vries, die het surfen in Tofino en British Columbia op de kaart zette. Hij surft een ijskoude slab met in de backdrop besneeuwde bergen. Het is misschien wel de indrukwekkendste surf foto die ik ooit heb gezien. Afgelegen, avontuurlijk en rauw. SURFER Magazine was blijkbaar ook onder de indruk en zette de foto op de cover van een special over afgelegen surfspots, zoals Canada, Alaska en IJsland. Wij vinken de eerste van de drie alvast af en dromen van die andere twee.

Tekst: Gijs Hardeman & Kasper Boonstra // Beeld: Eelco Hofstra

Tofino

De begeleidende tekst van de foto met De Vries is ‘How far are you willing to go to surf alone?’ Alone zijn wij niet, maar ver van huis wel. Met een crew van vier (reisjournalisten Gijs en Nils, fotograaf Eelco en surfer Kasper) hebben we er best wat voor over om ver van huis te surfen. We leggen ruim 250 kilo aan bagage op de band voor een week surfen. Shortboards, longboards, twee wetsuits per persoon. We zitten dertien uur in een vliegtuig, inclusief een overstap op IJsland en landen, bijna even laat als onze vertrektijd door het tijdsverschil, in Vancouver.

Vanaf daar rijden we met een motorhome (ook wel RV genoemd) van 30 voet, via de ferry naar Vancouver Island. In de Comox Valley pakken we nog een dagje mountainbiken mee vol single tracks over gladde boomstronken en door een ruig regenwoud. Mountainbiken is hier nogal populaire en du goed te combineren met je surftrip. Bijna verliezen we Kasper door zijn overmoed. Hij wil vliegen, de bomen willen dat niet en ik houd mijn hart vast als hij onderuit gaat. We hebben hem nodig voor de surfshots en een gewonde mee op surftrip is nooit leuk. De sneeën in zijn knie en scheenbeen doen pijn, maar houden hem gelukkig niet op het strand.

mountainbike Tofino

TO TOFINO

De zee roept! We rijden door naar Tofino en stoppen af en toe bij schitterende uitzichten. We ondervinden aan den lijve dat het veel regent. Oktober 2016 gaat met 22 dagen regen als één van de natste ooit de boeken in. Gelukkig hebben we een groot huis op wielen. Mét een kachel, woonkamer, keuken, douche, toilet en een opslagruim groot genoeg voor 9 foot longboards. In Tofino worden we welkom geheten door een opbouwende swell en gaan we gelijk te water in Cox Bay, een gigantisch maanvormig strand met aan beide kanten Canadese uitzichten met dennenbomen en bergen.

Doordat er veel kleine baaitjes zijn die allemaal anders liggen, zijn er met alle condities wel spots te vinden die werken. Het strand ligt bezaaid met bomen en stevige slierten zeewier. De surf loopt op van borsthoog naar overhead en is erg vergevingsgezind. Een hoge periode en niet te heftig. Voor mij en mijn rode longboard is het heerlijk inkomen (ik haat het om gesloopt te worden in de eerste sessie), maar voor Kasper en Nils op hun shortboards mag het allemaal wat hoger, holler en krachtiger. Het is weer even wennen aan een full suit, maar de temperatuur valt daarentegen eigenlijk mee. Het water is twaalf graden, terwijl het hier bij ons in de winter tot zeven graden kan zakken. Maar wat vooral opvalt is het gebrek aan wind. Tofino staat bekend als stormwatching destination, maar het is bijna windstil en dat zal het nog drie dagen blijven. Om de eerste golven te vieren, drinken we een Flight (meerdere kleine glaasjes bier) bij de Tofino Brewing Company. De Blonde Ale, Tuff Session en Kelp Stout gaan er goed in. Midden in de brouwerij is een bar opgetrokken en we raken makkelijk in contact met locals. Zij weten ons te vertellen dat er morgen een Halloweenfeestje is. Bingo, dat is lekker.

GREY WEATHER EN WHALES

De volgende ochtend rijden we naar North Chestermans Beach waar het redelijk aan is. En het regent weer. Grauw en nat, niet ideaal voor fotograaf Eelco. We pakken wel de eerste echt lekkere golven van enig formaat. Kasper krijgt eindelijk wat kracht om z’n oren en begint goed warm te draaien, maar is nog niet tevreden. Aan het einde van de sessie wordt de lucht ineens blauw. De zon laat voor het eerst haar gezicht zien en direct zweten we onze wetsuits uit. De timing kan niet beter zijn, want over een uur hebben we een walvisvaart geboekt bij Jamie’s Whaling Station.

TOFINO SURF

Aan boord van een cruiser zien we uiteindelijk een stuk of vijf walvissen en daarnaast een lading zeeotters die hier in 1960 weer succesvol zijn uitgezet na volledig te zijn uitgeroeid voor hun bontvacht. En we zien nog wat moois. Vanaf de boot hebben we geweldig zicht op de swell die binnenrolt. De golven slaan hier niet om maar de hoeveelheid massa en deining die onder de boot doorgaat is enorm. Geheel onverwachts zien we ook dat hier zelfs surfers zijn. Een paar lucky basterds hebben een spot gevonden met een boot en surfen hun eigen break die niet te voet of met de auto te bereiken is. Het plaatje is fantastisch en wij zijn jaloers.

BOOH, BEAR EN BARREL

“Verkleden hoeft niet,” zei dat meisje in de Brewery toch? We staan in spijkerbroek en T-shirt bij de pooltafel op het Halloween feest van Tofino. We zijn, understatement, een klein beetje misplaatst. Iedereen is verkleed op dit rare feestje dat in een soort buurthuis wordt gehouden. Na vier biertjes kijken we elkaar aan. “Toch maar verkleden?” En we rennen naar de RV die we recht voor de deur geparkeerd hebben om, met dat wat we hebben, er enigszins verkleed weer uit te komen.

Het wordt a night to remember. Gelukkig houden feestjes hier vroeg op vanwege de vele regels (Canada heeft een boel regels…) en liggen we om één uur in bed. En dat is geen slechte ontwikkeling geweest, gezien de geplande surf de volgende ochtend. Met een halve kater slepen we onszelf aardig vroeg richting de zuidkant van Cox Bay. Via de rip dobberen we langs de rotsen naar buiten, dus als de swell groeit gaan we hier een topsessie tegemoet. Het wordt vooral voor Eelco een lastige sessie. Hij is de oudste en heeft dus de zwaarste kater en moet ver klimmen over de rotsen om dicht bij ons te komen. Kasper maakt een paar mooie nose rides en fin-first takeoffs op zijn longboard en we liggen er slechts met z’n tweeën in. Het uitzicht heeft even iets weg van die cover van SURFER met een blauwe strook lucht, bergen op de achtergrond en dennenbomen als zwarte schaduwen. Na twee uur houden we het voor gezien en vrezen nog even dat we Eelco kwijt zijn, aangezien de route over de rotsen onder water is verdwenen.

Tofino surf

Hij stapt even later uit de bosjes op een stuk strand om een seconde later door een golf tot boven zijn knieën te worden overspoeld. Het waren zijn enige droge broek en schoenen. Dit is hoe je een slechte ochtend in stijl afsluit. De middag, nu aan de noordzijde van Cox, is beter, veel beter. Het wordt zo’n sessie waar alles samen komt, surfcondities, licht, en flow. “Ik trek deze sessie helemaal leeg.” Kasper begint in een goede flow te komen en maakt gebruik van het ripbare skatepark op zijn gele Appletree surf/skateboardje, maakt de ene na de andere air en pakt de op voorhand zijnde barreltjes. Het is tevens de mooiste dag van de trip qua weer. Tofino in de herfst laat zich niet zo vaak van haar beste kant zien, maar vandaag is zo’n dag. Eelco zit er ook weer lekker in en klikt er op los vanaf een hoog stekkie op de rotsen. Totdat de bosjes naast hem ritselen alsof er een groot dier in zit. Dankzij spookverhalen van Kasper denken we al de hele week dat in elk bosje een beer zit en Eelco schrikt zich nu de pleuris. Totdat twee, met kort geknipte kapsels, ietwat forse vrouwen in ANWB jassen uit de bosjes komen…

BEST DAY OF THE YEAR

Village life in Tofino is relaxt. Vaste stek is koffiebar Rhino en net buiten Tofino is een kleine enclave. Hier staat een restaurant, koffiebar, surfshop Live to Surf en de foodtruck van Tacofino. De allerlekkerste burrito’s ever worden hier vanuit een oranje wagen geserveerd. Ook in de stromende regen, dus dat komt goed uit, want het regent de afgelopen 48 uur non-stop. Maar met deze regen komt de grotere swell. Cox Bay beleeft volgens locals op de parkeerplaats de beste dag van het jaar en Kasper en ik genieten er ruim van. Het wordt een toffe sessie met rechtse en linkse overhead golven. Kasper en ik liggen er in met longboards en pakken lekkere golven. En fijn voor de schouderspieren en mijn goofy voeten: er is een rip op de linkse. Daarvoor moet ik wel op de rotsen af surfen. Het tij stijgt nog steeds en ik weet eigenlijk niet of ik dit kan blijven doen of dat de rotsen me gaan opslokken en ik lijk vast te komen te zitten met een peddel van een paar honderd meter in het verschiet. Nadat ik Kasper niet meer kan vinden en alleen aan het surfen ben, besluit ik er uit te gaan en doe dat met mijn langste ritje van de trip.

Tofino surfen

NA REGEN KOMT … STORM

De volgende ochtend, de laatste in Tofino, drinken we koffie in de door Eelco ontdekte Long Beach Lodge en zien we dat de zee er niet meer uitziet. De wind is in vol ornaat gearriveerd. De zee is een klotsbak XL. Overal wit schuim, rommel en geen enkele surfbare golf. We besluiten naar huis te gaan. Als we naar de RV lopen zegt Kasper: “Toch nog even op het zuiden van North Chestermans kijken, want daar zou deze windrichting offshore moeten zijn.” Op North ligt niemand in het water, het stormt offshore, de zee ziet wit en de regen komt met bakken uit de hemel. Maar de golven… een dikke holle overhead shorebreak met een offshore spray die hoger is dan de golven zelf. Door de instant stoke rennen we naar de RV, kleden ons om in de stromende regen en vlammen door het bospad naar de break. Ik voor het eerst op mijn shortboard en Kas weer op zijn knalgele ‘skateboard’. Eelco trotseert het weer ook en dat is maar goed ook. Het wordt voor Kas de mooiste sessie van de trip en hij pakt barrel na barrel. Het weer trotseren wordt beloond en high fivend lopen we terug naar de RV.

surfen in Tofino

Tofino was top, maar was het de mooiste surftrip van mijn leven? Nee. Hebben we de dikste golven ever gesurft? Mwoah. Maar zou ik het dan weer doen? Ja direct, zonder nadenken. De plek is zo bijzonder. Zo vriendelijk. Zo echt. Ik zou hier elk jaar wel een paar weken in de regen willen zitten. Nu rest ons nog maar één ritje. Vier uur rijden over het eiland, drie uur op de boot naar Vancouver, een stukkie rijden naar de RV verhuur, drie uur met de bus naar Seattle en dan nog dertien uur vliegen inclusief stopover op IJsland. In Reykjavik zie ik een foto van een surfer in de sneeuw… Volgende winter, jongens?


Dit artikel komt 6|Surf magazine #1 2017. Het volledige magazine kan je hier bestellen. Word voor het gemak abonnee, zodat je alle uitgaves van 6|Surf als eerste thuis bezorgd krijgt. Natuurlijk kan je ons ook volgen op Facebook en Instagram.

 

 

 van