29-01-2018 - Surfen, Nieuws

Olly’s Odyssee

Precies 100 jaar geleden ging Duke Kahanamoku van Hawaii naar Californië en Australië. Duke, de vader van het hedendaagse surfen, liet de rest van de wereld zien wat de Sport of Kings inhoudt. Olaf (Olly) de Vries, de man achter Ollywood Surfboards, kent zijn roots en volgde zijn hart. Hij begon aan een odyssee om eer te betuigen aan Duke, om de Aloha spirit aan den lijve te ondervinden en om zijn passie te delen.

Een bezoek aan Amerika stond nooit echt hoog op m’n verlanglijstje, totdat de bekende muzikant en surfer Donavon Frankenreiter naar Nederland kwam voor een optreden. Hij kwam langs bij Ozlines, de surfschool van Chris Way en we deden een paar biertjes en een surfje. Na de sessie bekeek hij mijn boards. ‘’Fuck, these boards are sick. I wanna have one of those.’’ Na zijn optreden in Paradiso wisselden we telefoonnummers en emailadressen uit. Een paar dagen later mailde hij z’n bestelling en adres. Het board moest naar Hawaii. Dus wij ook! En als ik daar dan toch heen zou ging, wilde ik de Aloha spirit ontdekken en een ode brengen aan The Duke. En dus maakte ik een ancient Hawaiian Alaia met The Duke als inleg, om te doneren aan de ODKF: the Outrigger Duke Kahanamoku Foundation.

Donovans bestelling luidde als volgt: “I’d like a mini Simons kinda board with Jimi Hendrix on it as big as you can.” Ik begon met bouwen. En terwijl het board vorm kreeg, kregen mijn plannen ook vorm. Want natuurlijk zou ik dit board niet opsturen, ik moest zijn gezicht zien wanneer hij het kreeg. Ik wilde het persoonlijk gaan brengen. En dan natuurlijk alles vastleggen. Niet met een lullig cameraatje op mijn hoofd gebonden, beter maken we er gelijk een mini docu van. Cameraman mee, fotograaf mee en last but not least: een surfmaatje mee. Want ik wilde mijn droom graag delen, liefst met een van mijn beste maten. Het is altijd leuker om te reizen en surfen met iemand erbij, en als er toch gefilmd ging worden dan graag ook iemand die het een beetje kan. Chris Way ging mee omdat hij degene is die goed kan vertalen hoe mijn klassieke boards, voornamelijk singles en twinnies, zijn en surfen.


Californië

Donovan woont op Kauai, het eiland waar Andy en Bruce Irons vandaan komen. Kauai ligt naast Oahu, het eiland waar de Duke vandaan komt. Je kunt natuurlijk direct vliegen op Hawaï, maar je kan ook via LA vliegen en dan een kijkje nemen in Californië. Het was snel besloten. Ik zou de reis maken die Duke ook maakte, maar dan precies andersom. Ik plunderde mijn bankrekening en kocht vijf tickets Amsterdam-LA, LA-Hawaï en terug. De beste manier om Californië te zien is met een camper, ik boekte er een van 30ft. Een groter model was niet te krijgen. Do it the American way, big, bigger, biggest. Op zoek naar mooie golven, big burgers en extra large pizza’s. Mijn doel was om te zien wat Californië qua surf, surfindustrie en -lifestyle te bieden heeft, langs legendarische shapers te gaan en oude bekenden op te zoeken. Californië is het epicentrum van de surfwereld. Hier wordt geëxperimenteerd met allerlei shapes en worden de mooiste en heftigste boards van allerlei materialen ontwikkeld. We zijn begonnen in Huntington, voor mij vergelijkbaar met het oude Rome. Hier worden de Amerikaanse kampioenschappen gehouden. Heel logisch want het heeft een soort Colosseum-gevoel om vanaf de pier neer te kijken op de gladiatoren. Het is ook een plek waar voor ieder wat wils is, zowel in als uit het water. We scoorden er headhigh golven, met onze neus in de boter. Een goede warm-up sessie met linkse en rechtse rakkers.



We vervolgden onze weg richting het zuiden. Op naar nog meer warmte en weg van de vissen in grijze pakken. Op naar San Clemente waar het wemelt van de klassieke surfshops. Overal zieke boards, classic twinnies, singles, long, short, fun en high performance, wat een feest. Alles op sufgebied wordt hier gecreëerd, ontworpen en geshaped. Honderden shapers, allerlei surfbedrijfjes, surfkantoortjes en galerietjes vind je hier. Er zijn dan ook talloze spots in de buurt met super golven om alles te kunnen testen. Californië is een plek waar je elke dag een spot kunt vinden met de golf en de golfhoogte die je zoekt. Lange lijnen, kleine of grote barrels, beachies, rifjes, you name it. Je kunt zelfs nog spots vinden waar je in je eentje ligt.

In Oceanside ontmoetten we allerlei oude dudes die nieuwsgierig waren naar de boards de we bij ons hadden. Ze vertelden over vroeger, over de tijd van houten boards, the good old days met weinig regels en veel drugs. Sommigen hadden nog een mooie klassieker in de achterbak liggen, waar ze nog elke dag van genieten. Oceanside is ook de thuishaven van de in Nederland wereldberoemde Rouven ‘Bufo’ Brauers, een oude bekende van me die zijn shape carrière begon in Scheveningen. Bufo is een verstrooide professor met een hele bizondere kijk op surfen en de technologie erachter. Hij is über stoked, gewoon een oude grommet. Een aantal jaar geleden vertrok hij naar Californië om zijn technologie aan de surfwereld te tonen. Hij startte Hydro Flex en inmiddels werken vrijwel alle grote merken en shapers met zijn product. Helaas was Bufo er zelf niet vanwege de geboorte van zijn dochter (gefeliciteerd!) maar we kregen een uitgebreide rondleiding van zijn compagnon. Petje af Bufo, R.E.S.P.E.C.T.



Na een ochtendsessie hadden we een afspraak bij Donald Brink, één van de Vissla creators en innovators. Hij is één van mijn favoriete shapers en is een gozer die vooruit loopt in innovatie en boarddesign. Hij shaped voornamelijk asymmetrische boards die je plezier in het surfen geven. Iets waar ik graag aan mee doe. Samen bekeken we elkaars boards. Hij was onder de indruk van het gewicht en mijn shapes met fineerinleg. Onze harten en gezichten glimlachten en we genoten van elkaars creaties. We liepen ook nog ‘Fly’ tegen het lijf, die met zijn 70 jaar een oude rot is in het vak. Al meer dan 50 jaar is hij actief als shaper. Hij werkte met de groten der aarde, zowel op Hawaii als in Californië. Hij keek aandachtig en waarderend naar mijn boards en was complimenteus over het vakmanschap. Hij liet ons zijn shaping bay zien. We kwamen terecht in een klein museum, herinneringen, souvenirs en mooie spreuken hangen aan de wand. Hij experimenteert met verschillende kleuren, materialen en shapes. En hij surft nog altijd zoveel mogelijk, het is een gelukkig man.

Malibu



Onze laatste bestemming in Cali was het beroemde Malibu. Het longboard dat ik bij me had kon nu perfect getest worden. We kwamen laat aan en zagen in de schemer nog een mooi golfje lopen. Die zouden we rocken de volgende ochtend. Nu eerst twee extra large pizza’s en bier. De volgende dag was de laatste surfdag in Californië. We kwamen aan bij kniehoge perfectie met slechts 5 man uit. Die point blijft lopen, ook bij kniehoge golven. Toen we uitpeddelden kwamen we Masa tegen, een Japanse zakenman uit Venice Beach en vriend van Donavon. We wisselden van board. Hij was nieuwsgierig naar mijn creatie. Hij testte het board zoals ze auto’s testen in Top Gear. De uitslag van de test was top. ‘s Avonds nodigde hij ons uit om mee te gaan naar een feestje van Rob Machado. Masa reed ons naar het feest midden in rich and famous Beverly Hills. We stonden op de gastenlijst, Dutch celebs kunnen dus zo doorlopen. Een week niet gedoucht met onze campingsmokings aan, het moet niet gekker worden… Rob gaf het feest voor zijn Rob Machado Foundation. Waarmee hij geld inzamelt voor zuiver drinkwater. Speciaal voor die avond had hij tien boards geshaped en kunstenaar Sage Vaughn had deze beschilderd met epoxy. Ze werden geveild en elk board leverde tussen de $10.000 en $15.000 op. Welcome to America, welcome to Beverly Hills! Machado’s zakenpartner stelde me aan hem voor.Ze waren stoked dat we met een cameraploeg en fotograaf waren gekomen en aandacht gaven aan de Foundation. Aandacht van overseas, wie weet zijn er nog zaken te doen in de toekomst? We dronken bier uit een stuc-kuip vol met ijs, net als bij een Ongetemd garagefeestje in Nederland. Een top afsluiter van een vette roadtrip door Californië. Nog ff inpakken en om 5 uur op voor de vlucht naar Hawaii. Jjeeeewwwwwww…

In het vliegtuig naar Hawaii raakte ik in een gesprek met een van de stewards, de 67-jarige Nick Young. Hij bleek ook te shapen, Young Hawaiian Surfboards stond op zijn fraaie visitekaartje. De man zat vol met de mooiste verhalen die er net zo goed in gingen als het koude biertje dat hij me aanbood. Ik vertelde hem over de Alaia die ik had geshaped voor de Duke Foundation. Direct daarop zei hij: ‘’Joh, mijn beste maat is de broer van de president van de Foundation.’’ Toeval bestaat niet. Na 6 uur lang over de oceaan gevlogen te hebben, zagen we acht rotsen in het water liggen. Het mooie van vliegen op Hawaii is dat de piloot even langs alle eilanden vliegt en er wat over vertelt. Bij Oahu vlogen we langs alle grote surfspots. Helemaal top. Vlak voordat de kapitein de kist aan de grond zette op het zonovergoten Honolulu airport, wenste hij de Ollywood-crew nog “a pleasant stay on Hawaii.” Maaasterrrrrr!

Hawaii

We hadden een afspraak met Billy Philpotts, president van de Outrigger Duke Kahanamoku Foundation. Met het geld dat ze ophalen, steunen ze jonge atleten met een talent voor de sporten die de Duke ook op hoog niveau beoefende. We moesten naar Waikiki, naar de Outrigger Canoe Club. We parkeerden de auto bij Ala Moana, namen een duik en wandelden richting de club. Tijdens onze wandeling waren we getuige van live muziek, hula danseressen en een adembenemende sunset. We kwamen ook langs The Duke Statue, waar dagelijks verse bloemenkransen worden neergelegd en opgehangen als offers en dank. Kort daarna stapten we de members only club binnen. We kregen een echt Hawaiiaans onthaal van Billy. Heerlijk ruikende bloemenkransen werden ons omgehangen door een lokale schone en vier halve liters werden neergezet. We kregen een rondleiding met een mooie geschiedenisles en kwamen zelfs in de Duke-room, normaliter alleen toegankelijk voor the board of directors. Aan de wanden grote afbeeldingen van de Duke en daarnaast oude houten outrigger peddels en een borstbeeld in de hoek. We waren op heilige grond, woorden schoten te kort.

De volgende dag werden we uitgenodigd door Billy, hij werd onze Puka Shell Tour Guide. Op naar de North Shore. Over bijna elke vierkante meter wist hij wel wat te vertellen. Uiteraard nam hij ons mee naar de spots met de grote namen. Je kunt ze zelf trouwens makkelijk vinden, maar dit gaf iets extra’s aan onze ontdekkingsreis. We stopten bij Sunset. Ver op zee zagen we wat gasten een paar bommen pakken. Locale boys liepen voorbij met 9ft guns. Dat was ook wel nodig met 20ft plus en je moet er een stukje voor peddelen. We reden weer door, naar Pipeline. De Volcom Pipe-pro was bezig. Uiteraard hoefden we niet, zoals de vele surffans, file te parkeren bij de contest. Wij parkeerden bij een maatje van Billy, schuin aan de overkant. In zijn schuur stuitten we op een bekend board. Het was een oud board van Tom Carol waar hij vroeger Sunset op surfte. De verhalen kwamen los over allerlei avonturen en legendes die Pipe gecharged hebben. De onbekende namen bleken de grootste chargers. We liepen verder naar Pipe. De beste plek is natuurlijk het Johnson huis. Pa, ma, broer en Jack zaten in de tuin naar het spektakel te kijken. Het was te gek om Pipe een keer live te zien. Een beetje surrealistisch ook wel. De boys die er in liggen laten het er zo makkelijk uitzien. Na flink wat heats bekeken te hebben, reden we door naar Waimea Bay. Er reden twee ambulances met sirene in tegengestelde richting ons voorbij. Het was goed misgegaan op Pipe. Gelukkig hadden we dat gemist.

De North Shore ging te keer. Ook Waimea liet zich zien in al haar elegantie. Billy stelde voor om in de shorebreak te gaan spelen. We trokken onze flippers aan en volgden hem als eendjes achter moeder eend het water in. “Most powerful shorebreak in the world boys.” Kikkuh, gewoon ff body bashen. We gingen er aan de rechterkant in. In de baai werd het nog weer duidelijker: we zaten op een eiland. Watergeweld komt rauw binnen. Je hoeft in elk geval geen geld uit te geven aan een chiropractor. We werden ingemaakt door de golven en met de grootste glimlach dropen we af richting douches. Via een privé weg reden we verder naar Billy’s broer, McD Philpotts, een belangrijk man voor de flora en fauna van alle eilanden. Vanuit zijn huis kijkt je uit over bijna het hele eiland. Biertjes werden open getrokken en we sprongen achterin de pick-up truck en reden naar de top van de berg voor een sicke sunset. De meeste Hawaiianen zijn hier zelfs nog nooit geweest. Je kunt alle spots zien liggen. We werden nog ff niet wakker uit deze droom. We eindigden bij Billy thuis en jamden de nacht in met elektrische en akoestische gitaren, basgitaren, ukeleles, een piano, bier en pizza. Morgen wachtte een bijzondere dag.



We hadden afgesproken bij steward Nick thuis. We wilden zien waar en wat hij shaped. Billy heeft een heerlijk sereen huis, met een terras met bar en boards aan het plafond en een shaping bay onder het huis. Uiteraard werden we weer bedolven met liefde, een paar biertjes en druiven die we kregen van z’n vrouw Juli. Zijn boards zijn van een prachtige schoonheid en heel kleurrijk. Hij nam ons mee naar de spot waar hij z’n zoon had leren surfen, Barbers. Bij de surfclub trokken we een paar tien footers uit het rek. We gingen met z’n allen lol maken. We surften op niet echt brekende golven bekend van oude Hawaiiaanse afbeeldingen uit surfgeschiedenis boeken. Een magisch gevoel.

Terug naar de Canoe Club. Billy had een aantal mensen uitgenodigd voor een speciale ceremonie. Nick was ook aanwezig. We stonden in de Duke-room en ik overhandigde de Alaia… Mooie woorden volgden en voor een deel was het een emotionele aangelegenheid. Dit hadden we niet verwacht. We waren sprakeloos en beseften nog maar half wat we hadden aangericht. Ze waren enorm dankbaar voor dit gebaar. Dat er iemand een aantal oceanen over was gegaan om zijn respect en dank te tonen met een gift in de vorm van een handgemaakt houten surfboard aan de man die het surfen aan de rest van de wereld heeft laten zien. Ingelegd met een afbeelding van diezelfde man. Ik was op zoek naar de Aloha spirit, maar ze vertelden dat we niet op zoek hoefden te gaan. We droegen die al bij ons voor we op Hawaii landden. Omdat we precies doen wat Duke wilde. Omdat we niet alleen maar komen om golven te surfen en daarna weer op te rotten. Omdat we willen leren. In augustus van dit jaar is er het jaarlijkse Duke Ocean Fest. Ze vieren dit jaar het 125 jarige jubileum van de Duke. Mijn board wordt gebruikt als hoofdstuk van de veiling. Ze hopen tijdens het festival 1,2 miljoen op te halen. Na de ceremonie werden we nog uitgenodigd om mee te gaan in een traditionele outrigger. Een korte uitleg volgde. We moesten luisteren naar de commando’s van de stuurman achterin. Die geeft aan wanneer je van kant moet wisselen met je peddel. We droegen de outrigger het water in. Er stond 1,5 meter deining. Op volle zee draaiden we om en peddelden met volle overgave om een golf te pakken. Heel even voelden we ons ancient Hawaiian warriors. Niet normaal.

Kauai



Uiteindelijk kwamen we aan op Kauai, een stukje authentiek Hawaii. Het straalt rust uit. Niemand heeft haast, niemand haalt elkaar in op de weg. Mensen praten zacht en op een rustig tempo. We verbleven in een oud houten huis in Anahola, aan de voet van Kalalea Mountain. Die berg heeft de vorm van een zwangere vrouw die op haar rug ligt. Vroeger gingen zwangere vrouwen hier naar boven om te bevallen. En volgens de Dalai Lama komt je ziel hier terug als je overleden bent. Er hangt een magische sfeer. Het is in elk geval een van de meest bijzondere plekken waar ik ooit geweest ben. Bij Hanalei Bay aan de North Shore hadden we onze eerste surfsessie. Chris en ik peddelden uit richting de point, een linkse die langs een riviermonding loopt. Overhead sets voerden de boventoon. Een en al power. Bij een wipe-out word je langer ondergehouden dan je gewend bent. Na een mooie sessie peddelden we weer naar binnen. Het begon aardig donker te worden, shark feeding time. Tijd dus voor een biertje en een burger. De volgende ochtend reden we weer terug naar Hanalei Bay. De boards die we bij ons hadden bleken niet groot genoeg. We waren genoodzaakt een paar grotere boards te huren bij de locale surfshop. We gingen aan de andere kant van de baai surfen op een spot genaamd Chickenwings. De grote boards kwamen goed van pas.

Na een kwartiertje peddelen kwamen we bij een dikke linkse rakker. Dubbel overhead sets rolden binnen. De ene fitte, ouwe charger na de ander schoot voorbij op een gun. Mijn hartslag was wat hoger dan normaal, maar mijn glimlach ook. Het was mijn beurt. Met een 7’4’’ onder mijn kont peddelde ik aan en dropte in. Een dikke pit sloot zich net achter mij. Ik voelde haar kracht en ben nog nooit zo hard gegaan. Nu weet ik hoe Hawaii echt voelt. Ook Chris pakte een paar lekkere jetsers. Geen haast, geen gedoe, iedereen komt aan de beurt. De sfeer was top. Na een paar golven ging ik effe zitten. Twee riffen verderop was een gozer aan het suppen. Het was makkelijk 4x overhead. Het bleek Laird Hamilton te zijn, die woont hier. Hij peddelt vanaf zijn huis via de rivier zo de oceaan op. Ik zag alleen maar lachende gezichten. De Aloha spirit was duidelijk aanwezig. Wat een top sessie. Na de surf gingen we het eiland verder verkennen en kwamen terecht bij Ambrose Curry the 3rd. Honderden boards staan daar in de tuin. Overal liggen of staan er projecten en uitvindingen. Wat een kleuren overal, de tulpenvelden van de Keukenhof zijn er niks bij. Ambrose, dik in de 60, leidde ons rond met prachtige verhalen en zei dingen waar we nu nog over filosoferen. De beste man is een weerspiegeling van zijn eigen geest. Ik kijk graag in dat spiegeltje en zie weer een stukje van mezelf. Wat een mooie figuren kruisten onze wegen op deze trip!

Jimi in the barrel

De volgende ochtend was het moment daar, de eigenlijke reden waarom we op Hawaii waren. Aan de keukentafel belde ik met Donovan. Hij nam op met de kreet “OLLYWOOOOOOOODDDD.” Hij was stoked. Donovan heeft een druk leven. Maandelijks is de man weg en toert hij weken om grote zalen en festivals plat te spelen. Maar als hij thuis is, is hij de family man. We spraken om twaalf uur bij hem thuis af. We hadden ongeveer twee uurtjes want daarna moest hij z’n kinderen van school halen. Het klonk als muziek in mijn oren als vader van twee dochters. Daarna konden we eventueel nog samen surfen, maar eerst gingen we zelf nog even het water in. Donovan vertelde over een secret spot bij hem in de buurt. Die ontspanning konden we wel gebruiken.

Het is bijna 12 uur. Gezonde spanning is aanwezig. Hebben we volle batterijen voor de camera en lege rolletjes voor de kiekjes? Check, check, dubbel check. Ik belde aan en de deur ging automatisch open. Het lijkt wel Dynasty, maar dan heftiger. We rijden de oprijlaan op richting het huis langs een speciaal ontworpen schuur gemaakt van sloophout met daaraan een groot terras. Dit is Barn 808, de winkel die Donovan aan huis heeft. Elke donderdagavond is hij open voor genodigden. Het staat vol met speciaal geshapete Hobie Barn 808 Boards. Zilver zwart, sickuh shit. Gitaren en kunst aan de muur, juwelen en kleding, de hele klerenzooi. We parkeren de auto naast een grote ouwe pick-up truck. Als Donovan naar buiten komt krijgen we allemaal een dikke Donnie knu el. Hij zegt dat ie zenuwachtig is. We ontmoeten zijn vrouw en krijgen een rondleiding door het huis. Wat een moeilijk vet huis, mooie meubels van Nederlandse ontwerpers en een dikke Fender in de hoek. De man heeft smaak. Dan is het tijd voor de onthulling. “Let me show you what I made for you.” We lopen terug naar de auto. Ik trek het board eruit en hij trekt het Sinterklaaspapier van het board. Zijn ogen worden groter en hij gaat helemaal uit zijn dak. “This is the coolest board i’ve ever seen!” Hij wil het board graag meenemen naar Tahiti. “Let’s get Jimi in the barrel!” Ok dan, missie geslaagd.



Tekst: Olaf de Vries

Beeld: Marinus Joris & Olaf de Vries


Dit artikel komt 6|surf magazine #1 2015. Het volledige magazine kan je hier bestellen. Word voor het gemak abonnee, zodat je alle uitgaves van 6|Surf als eerste thuis bezorgd krijgt.

 van